A oto nadszedł czas na przygotowanie lawendy, aby troche wystraszyć niechcianych przybyszy.

Bardzo nie lubię wyciagać z szafy ażurowych rzeczy, gdy ażur ten jest niezamierzony. Pamiętam smieszną historyjkę, kiedy to przyszła do mnie koleżanka w pięknym, czerwonym płaszczyku. Płaszczyk miał odcień starego wina . Aż mi gul skoczył z zazdrości. Już widziałam siebie w tym pięknym płaszczu- ponczu, który idealnie krył niedoskonałosci figury. Po udanej wizycie , gdy koleżanka ubierała się w korytarzu, zobaczyłyśmy, że płaszczyk jest ażurowy. Kupiła go późną jesienią i przez całą zimę wisiał w szafie. Larwy miały czas na artystyczne " występy". Zrobiło mi się głupio i poczułam się winna, jakbym to ja wyżarła dziury.

Dostałam świetną nauczkę, aby niczego nikomu nie zazdrościć.

Samej też przydarzyło mi się zżarcie dolnej falbany w długiej do kostek spódnicy, czy dziurki w nowej turkusowej bluzce. Spódnicę skróciłam i ma teraz do połowy łydki. Straciła fason! A bluzka nadała się na szmatki do kurzu. 

Od tej pory hoduję lawendę. Suszę i umieszczam w szyfonowych woreczkach. Wieszam w szafie, wkładam do szuflad. Jest dla moli transparentem " skrzydła precz od mojej szafy" i żuwaczki też...