Dziś rano znalazłam takie piękne zdjęcie, które Jędrek zrobił, gdy wdrapał się na swoją kochaną górę Koziniec.To panorama ułamka Bieszczadów z Bóbrką, usadowioną w ośnieżonej dolinie. I wielkie, zimowe słońce!
Gdy słońce całkiem chowa się za Berdo, otulone mrokiem chaty zapadają w sen. Szczególnie zimą wrażenie jest niesamowite.
Tu wystarczy wieczorem spojrzeć w niebo, aby mieć pewność, że tylko tu mogą tańczyć anioły.
To brama , która była pierwszym elementem na naszej działce. Oczywiście w całości zrobiona przez Jędrusia.
Jak tam pięknie, nawet, gdy chaty były jeszcze w powijakach, a wokoło leżały stosy desek.
Upalne niedziele mają to do siebie, że człowiek gna nad wodę, a jeśli nie może tego zrobić, to wspomina. Tak tez zrobiłam. I znalazłam parę interesujących zdjęć z naszych ubiegłorocznych wyjazdów do Bóbrki.
Siedzę sobie teraz w Koźlu i z utęsknieniem patrzę na ten widoczek. Tak bardzo tęsknię za Bóbrką i naszą chatką. Piszę kolejną książkę, ale już w niej nie wspominam o naszych chatkach. Może jeszcze kiedyś wrócę do tematu,a tymczasem ten blog jest jedynym miejscem, w którym prowadzę kronikę realizacji swoich marzeń.
Chaty stoją. Na zdjęciu dwoje gospodarzy.Trzecia gospodyni niewidoczna, bo robi zdjęcie! W końcu ktoś musi być kronikarzem i reporterem.Z braku innych chętnych robię to ja- Bogda! Wprawdzie jeszcze brak im tego, co pozwala na zamieszkanie, ale już przy naszej furtce przystaje wiele samochodów i oglądają nasze chaty za wsią. Miło na razie rozstaliśmy się z panami budowniczymi. Było wesoło i procentowo, aby się nie rozsypały! Wróciliśmy z Krymu. Jesteśmy w domu i odezwał się do nas projektant linii energetycznej. Jest szansa, że będziemy mieć w jakiejś nieokreślonej przyszłości prąd. Acha, założyliśmy sprawę przecie Orlenowi o służebność przez naszą działkę wody i prądu. 26 lipca rozprawa! Mam nadzieję, że anioł, który strzeże chat pomoże w spełnieniu marzeń.
Na koniec miało być ognisko, ale była ulewa! Natomiast w ogniu skończyły żywot wszelkie niepotrzebne wióry deski, deseczki . Jest czysto!
I Ekipa sprzątającą: Ela i Bogda - na zewnątrz
Narada wojenna. Co gdzie i po co. Skład rady; od lewej; Ela, ta od "wyglębiania"/ patrz wcześniejsze posty/, gospodarz, inspektor nadzoru, Leon. Gospodyni robi zdjęcie.
Pierwsza wizyta, a może wizytacja?
Obydwie chaty są UROCZE. Połączenie starych , ciemnych bali i nowych, jasnych elementów dodaje im urody. To takie stare chaty po odnowie biologicznej. Skoro ludziom to odbiera lat , to i chatom!
Jak pięknie wszystko wykończone! Miło, że panowie mają również artystyczne dusze, a nie tylko dobry fach w ręku! Mamy nadzieję, że w przyszłości może pomogą nam uporać się ze środkiem chaty.
W takiej chwili najlepiej odsapnąć pod daszkiem tarasu. Popatrzeć przez prześwit między gałęziami na wodę i chwilę pomarzyć o przyszłości, kiedy już pod nogami będzie podłoga, pod pupą ława i filiżanka kawy na stole.
W takim upale najlepiej jest napić się czegoś zimnego i poopowiadać parę kawałów.
Znowu jesteśmy. Widok jak z bajki!
Gospodarz nawet " niedzielnie" wystrojony musi coś zakopać, odkopać, poprawić.
Pierwsze spojrzenie po przyjeździe do Bóbrki. Ile śmieci przybyło. Czeka nas trochę pracy. Mamy nadzieję, że niedługo finisz wykańczania domów na zewnątrz. Więc do startu , gotowi...
Przed chwilą przeglądałam zdjęcia i znalazłam zdjęcie wnętrza chaty. I wróciły wspomnienia zapachu domu, belek , drewnianych desek. Myślę, że gdy nikt nie widzi, na kalenicy przysiadają bieszczadzkie anioły i wystawiają do słońca swoje astralne twarze, a może cicho nucą wraz z wiatrem bieszczadzkie pieśni.
Trzy dni po przyjeździe z Bieszczadów otrzymaliśmy zdjęcie naszego domku. Już ma czerwony berecik. Panowie położyli dachówki i jest jak z bajki. Tydzień po przyjeździe do Koźla Jędruś pognał z powrotem na wschód. Po drodze kupił gąsiory , a potem starał się załatwić dachówki na drugą chatkę, ale okazało się, że nic z tego nie wyszło. Na dodatek musieliśmy szybko załatwić zwykły kredyt w PKO. Teraz mogą się wypchać kredytem mieszkaniowym! Trudno.
Do domu wyjeżdżaliśmy późnym wieczorem, po premierze sztuki reżyserowanej przez Grażkę. Teatr PARRA zagrał sztukę w Ustrzyckim Domu Kultury. Teatr PARRA jest teatrem dźwięku i światła. Młodzi ludzie wystawiają widowiska, dotyczące istotnych problemów współczesnego świata. Tym razem był to tzw. zły dotyk. Jeszcze teraz jestem pod wrażeniem widowiska.Temat był bardzo trudny, przedstawiony w sposób oszczędny w środkach, ale w taki sposób, że ciarki chodziły po skórze!...
Pod skarpą ,na której stoją chaty, chciałabym, aby pozostała dzika przestrzeń leśna.Na razie jest parę brzózek i trochę innych drzew. Podosadzaliśmy trzy lipy, parę świerków i sosny. Za rok może znowu coś posadzimy. Skarpy zagospodarujemy w bardziej cywilizowany sposób. W ten sposób powstanę dwie przestrzenie; dzika i zagospodarowana, z enklawami kwiatów. Chodzę teraz po naszym kozieskim, cudnym ogrodzie i zastanawiam się , jakie drzewa i krzewy , a także byliny przenieść w Bieszczady. Na pewno irga dobrze wzmocni nam skarpy, a wistaria doda chatom kolorytu . Już nie mogę doczekać się, kiedy zniknie pustynia wokół domów i chaty otuli zielony szal drzew. Jak pomyślę sobie, że jeszcze daleko do nicianych, koronkowych firaneczek, to trochę mi smutno, ale cieszę się, że dwie chatki już stoją i jak dwie stare kumochy szepczą sobie ploteczki o bieszczadzkich czartach i biesach .A gdy się zmęczą, patrzą na siebie na berdo otworami na okna.
Jak miło popatrzeć z okna własnej chałupy! Jeszcze do szczęścia brakuje dachówek na chatkę Lucyny. Na naszą już mamy! A dno konta coraz bliżej. PKO dalej nie informuje , czy jest szansa na pożyczkę. Ostatnio porozmawiałam z aniołami, aby sprawę jakoś pomogły zakończyć, a może coś nam podszepną!
Wygódka pasuje jak ulał do miejsca. Jest to pierwsza budowla, która stanęła na naszej działce. Jędruś zrobił ją w domu i wiózł na przyczepce 400 km. Fajnie wyglądała na autostradzie i wzbudzała ogólne zainteresowanie. Jest to wygódka luksusowa, z plastykowa deską sedesową, szczelnie zamykaną i różowym papierem toaletowym. Gdy została przywieziona, stanęła na skraju szosy, w zatoczce autobusowej ! Brakowało tylko babci klozetowej z talerzykiem na drobne. Teraz wygódka awansowała. Jest magazynkiem na różne różności. Szkoda, że jej piękno zakłócają śmiecie, które panowie budowniczy podrzucają od paru miesięcy.Ale czasy prawdziwej świetności jeszcze przed nią ! Daję głowę ,że zrobi karierę najbardziej uroczej latryny w Bieszczadach. Przecież ma wycięte cudne serduszko. Sama je narysowałam, ale Jędrusiowi trochę omsknęła się ręka i jest lekko krzywe. Ale z klasą!
