poniedziałek, 21 marca 2016

Wesołych Świąt


        Wstałam dzisiaj bardzo wcześnie. I dzień zaczął się smutnym mailem. Brygitte poinformowała nas, że Lucien , kuzyn Jędrka zmarł w piątek. Nie przepadałam za nim, ale zrobiło mi się smutno. Na dodatek ciocia Wanda, która ma demencję i ponad 90 lat, a jego matka, zapytała, co to za pan , o którego śmierci mówią. Niedawno wysłałam kartkę na święta ciotce Wandzie, którą bardzo lubię, a teraz zastanawiam się, czy w ogóle skojarzy, kto o niej pamięta. A może to nie jest takie ważne? Cieszę się, że dwa lata temu, kiedy byliśmy w Belgii , jeszcze nieźle pamiętała nas.
Właśnie spakowałam walizki.Jędrek pojechał po płytki chodnikowe. Znowu do Bóbrki jedziemy obładowani i z przyczepką. Może przyjedzie do nas syn z dziewczynkami? A może spędzimy święta tylko z naszą chatą i aniołami, które okupują kalenicę naszej chaty?
Zobaczymy. Cieszę się , że znowu będę w chacie. Hura!

Właśnie przyjechał Jędrek i zaczyna znosić nasze bagaże, więc kończę. Zyczę wszystkim, którzy odwiedzą mój blog, aby święta były radosne , pogodne i rodzinne. Niech wszystkim wypieki udadzą się, ciasto drożdżowe wyrośnie, a szyneczka będzie krucha i smaczna.No i oczywiście mokrego śmingusa, byle bez przesady. Smacznego!

piątek, 18 marca 2016

Zza mgieł wyziera wiosna

   

U mnie też zza mgieł wyziera wiosna.  Gdy rano jechałam z Tatą na kolejne badanie tomograficzne do Opola, wydawało i się, że samochód brodzi w gęstej białej cukrowej wacie. Tym razem udało się ekspresowo porobić badania i wracaliśmy już przed dziewiątą. Mgła osiadała na polach, ale widniejące w oddali wioski były w rożnych odcieniach szarości i błękitu. Malarskie.
Na polach już zielono. Jest to zupełnie inna zieleń, niż w jesieni. Przy drodze leżał potrącony borsuk. Szkoda. Nie widziałam takiego na żywo. Strach, jak wiele zwierząt ginie pod kołami samochodów.Pod lasem pasło się stado sarenek. Zupełnie nie zwracały uwagi na pędzące samochody. Przyzwyczaiły się. Musiały.
Zza bruzd ziemi wystrzeliły w niebo dwa skowronki. Zatańczyły, zatrzepotały skrzydłami i schowały się w zielonej oziminie. Na drzewach pęcznieją pąki. Wierzba jest złota, niedługo złoto zmieni się w jaskrawą zieleń. A w moim miejskim ogródku wiosna. Kowaliki wiecują w ciepłych promieniach słońca.



Kamienne murki zazieleniły się, a przede wszystkim kwitną krokusy.




Gdy robiłam przegląd wiosennego ogródka usłyszałam nad głową dziwny dźwięk. Wysoko nad moją głową leciał żuraw. Był samotny. Wydawał ostre dźwięki. Nawoływał? A może to dźwięki sygnalizacyjne, jak na zatłoczonej drodze?  Teraz niebo pełne przelatujących i przylatujących ptaków.  Wiosna.
W poniedziałek wyjeżdżam do chaty. Nie mogę się już doczekać. Podczytuję inne blogi, które opowiadają o stanie wiosny w okolicach Bieszczadów.  Co zastanę w chacie? Od stycznia tam nie byłam.
Ostatni okres miałam bardzo pracowity. Zamykam wieloletni rozdział życia. Czuję się bardzo dziwnie.
Wiele uczuć , wiele emocji. Z napięciem oczekuję kolejnego rozdziału. Tu ciekawość miesza się z lekkim niepokoje, jak zwykle, gdy człowiek nie wie czego się spodziewać. Z pewnością będę tęsknić za ludźmi, z którymi pracowałam i zżyłam się, ale też którzy pojawiali się na krótsze i dłuższe okresy.
Z niepokojem czekam też na wyniki badań ojca. Co dalej z jego leczeniem? Ten rok zaczęłam pod znakiem zmian. Ubiegły był walką o życie ojca. Myślę o wiośnie, jak o odrodzeniu się przyrody, o nowym życiu. Ojca? Moim?....

czwartek, 3 marca 2016

Widok z mojego okna

Widok z okna pokoju 306
        Takie tematy wypracowań szkolnych z języka polskiego często zadawane były za moich  szkolnych dni i w czasie, gdy uczyły się moje dzieci. Zawsze zastanawiałam się, co ciekawego może być w takim temacie. I nie wiedziałam, aż do wtorku, kiedy to spadł śnieg.

  Grube płaty wolno spadały na ziemię, a ja podeszłam do okna, aby zobaczyć ile śniegu  napadało. I czy moja " lady blu " da mi popalić w czasie wykopywania jej spod śniegu. Spojrzałam przez szybę  i zachwyciłam się widokiem starego drzewostanu, pokrytego białym puchem. Siedzę tyłem do okna , ale gdy odwrócę głowę, to widzę korony dębów rosnących w parku. Późną jesienią i zimą w ramie okiennej widzę poskręcane ciemne gałęzie, na których często przysiadają gawrony oraz wrony. Ptaki są uciążliwe, bo gromadnie debatują, kracząc strasznym głosem. Ich odchody spadają na głowę ludziom oczekującym na przystanku na przyjazd miejskiego autobusu. Obok parku mieści się urząd powiatowy , więc wymyślono odstraszacz. Co jakiś czas odtwarzany jest i puszczany przez megafon głos drapieżnego ptaka. Wrony odlatują i przechodnie mają  spokój. Gdy niedawno nastały ciepłe, przedwiosenne dzionki, widziałam na przeciw okna  dwa gawrony kończące budowę gniazda. Zrobiło mi się ich żal. Tyle wkładu pracy , a niedługo wygoni ich głos wydobywający się z żelaznej tuby. Pewnie to stare ptaki, które co roku budują gniazdo w tym samych miejscu. Co z nimi będzie? Zdążą złożyć jaja, czy też nie? ... Nigdy nie myślałam o tym, spoglądając na park.
I przyszła mi do głowy pewna myśl. Mam taki piękny witraż w ramie okiennej, który zmienia się wraz ze zmianami pór roku. Koloryt jego jest różny. Jednym razem jest  to melanż różnych odcieni  zieleni, to znowu brązu... Zimą mam często widok, jakbym wycięła kadr z filmu " Ptaki". Mogłabym moim witrażem odmierzać lata.  Czyli mam wyjątkowy zegar, który dotychczas liczył mi czas przepracowanych lat. I nie mogłam się opędzić od  potrzeby wydobycia na światło dzienne wiersza, który w tamtej chwili pojawił się we mnie.


We wszechświecie nieskończoności
Ja drobinka życia,
zlepek komórek z twardą pestką
duszy
ćma uwięziona w światłości
kometa z ogonem lęku
pędzę
biorąc na własność orbitę
wielu niewiadomych
mijam ludzi
drogowskazy
kamienie milowe w przestrzeni
zapalonych latarni znaków zapytania
śpiewam
o wielokropku zmiennych
plusach i minusach równania
z wykrzyknikiem.


K-Koźle 01.03.2016r.