Miód na duszę.

Miniony weekend był dla nas bardzo nietypowy. Zakończył rozrzażony tydzień, moje niedospane noce, bo mimo otwartego okna, powietrze  w sypialni było skondensowane do maksimum i wyżęte z tlenu. Wydawało mi się, że żar dnia wycisnął z niego co najmniej połowę tlenu. Wieczorami, zmęczeni tropikalnymi temperaturami wietrzyliśmy chałupę , ale niewiele to dawało, bo sytuacja nie zmieniała się. Tlenu było stanowczo za mało. Miałam napady ziewania, które pomagały na krótko. Jędrek jakoś zasypiał i spał w miarę dobrze, natomiast ja sypiałam krótko i na raty. Przewracałam się w łóżku, wierciłam, wstawałam i wychodziłam na taras, słuchałam nocnych odgłosów przyrody. Trochę wędrowałam od pomieszczenia do pomieszczenia i starałam się zrobić przeciągi. Trochę czytałam. Zmęczona zasypiałam, ale po godzinie budziła mnie duchota albo błyskawice i grzmoty przechodzącej nad Bieszczadami burzy. Jędrek spał smacznie, chrapiąc w każdej pozycji, czasem tak głośno, iż zdawało się, że chce zagłuszyć szalejącą burzę. Oj, jak mu wtedy zazdrościłam!

 

Gdy zmęczona wstawałam bladym świtem, co dla mnie, z natury zatwardziałej sowy jest rzeczą niepojętą, to wychodziłam poza chatę i snułam się po ścieżkach Wyluzowanej jak pokutująca dusza.W dodatku zdarzało się, że drzewa i krzewy otulała poranna mgła. Czasem  wynikiem mojego snucia były  skarby, które ukazywały się niechętnie, dyskretnie ukryte w trawie, pod sosenkami, świerkami... I mieliśmy do porannej jajecznicy po parę maślaczków, a innym razem parę  brzozaków. Zdarzało się, że ochłodzona tym spacerem wsuwałam się do łóżka i dosypiałam, czasem jednak wracałam do czytania. Czytam przeważnie na czytniku, więc i szarość poranka mi niestraszna. Jednak ogólnie miniony tydzień nie należał do najłatwiejszych, a w zasadzie szczególnie noce były trudne. Po wizycie rodzinki zastanawiałam się, kiedy podjechać do Polańczyka, aby się z nimi pożegnać i nie potrafiłam wymyślić dobrego terminu, aby uniknąć rozgrzanej patelni ich letniska. W końcu po burzowym dniu piątkowy wieczór był chłodniejszy, więc pojechaliśmy. Posiedzieliśmy z nimi na balkoniku, delektując się wspaniałymi widokami zalewu i widocznego za zbiornikiem Jaworu. Krysia opowiadała mi o swoich nieprzespanych z powodu upału nocach..., pożegnaliśmy się i niespiesznie pojechaliśmy do chaty. Zapadał wieczór. Drogę pomiędzy Polańczykiem, a Bóbrką miejscami zasnuwały snujące się po szosie  mgły. Wyłaniały się nagle zza zakrętu, wypełzały z zagajnika... Mijali nas dojeżdżający na wakacje turyści.  Tak rozpoczęliśmy weekend inny, niż dotychczasowe.

  

Sobotni poranek wstał trochę mokry, ale za moment zrobił się słoneczny. Wstałam zmęczona. Ta noc też była dla mnie nie najłatwiejsza. Niby nie było bardzo gorąco ale za to parno. Namoczona deszczem ziemia parowała. Po śniadaniu przespacerowałam się po Wyluzowanej. W pełnym już słońcu porobiłam parę porannych zdjęć, obserwując piętrzące się chmury i ciemniejące niebo. Planowaliśmy , że wieczorem pojedziemy do Ustrzyków Dolnych na Święto Teatru i Sztuk Pokrewnych , pod hasłem "Bailamos tango ". Nie czułam się najlepiej, więc postanowiłam, że trochę pokręcę się po chacie, coś upichcę, upiekę, przygotuję do obiadu, a może i poczytam. Plany miałam bogate, a tu nagle drzwi chaty  otwierają się  i na progu staje mój mąż trzymający się za głowę. Pomiędzy palcami spływały mu krople krwi i kapały na rękaw koszulki. Momentalnie podniósł mi się poziom adrenaliny, serce żywiej zabiło, ale w duchu powiedziałam do sobie ; spokojnie, trzeba rozeznać się w sytuacji. Nie ma co panikować! Tylko zimna krew.... itp myśli studzące emocje. Poprosiłam ofiarę o przejście do łazienki , a sama poszłam po gazę i plastry oraz nożyczki. Jędruś już parokrotnie przysporzył mi  takich wątpliwych atrakcji, bo jest wyrywny do przygód i zażarty na fizyczną pracę. 

Mąż siedział na wannie i odrywając rękę z plikiem zakrwawionych jednorazowych chusteczek zadał mi pytanie; plaster, czy chirurg? Spojrzałam na ranę.Po kręgosłupie przeszły mi dreszcze, włosy na ciele stanęły dęba i zrobiło mi się słodko, ale wzięłam się w garść i zakomunikowałam, że bez porządnego szycia się nie obejdzie. Prowizorycznie zaopatrzyłam ranę i pojechaliśmy do szpitala. Czekałam pod szpitalem ze dwie godziny. W międzyczasie przeszła gwałtowna burza. Wreszcie ranny wyszedł. Głowę miał zaklejoną ogromnym plastrem i wyglądał , jakby był w jarmułce. Okazało się, że został opatrzony, założono mu pięć szwów i z wypisem i informacją, że za sześć dni ma ściągnąć szwy, odesłano do domu. Już spokojny, zrelaksowany opowiedział o wypadku. Otóż ,gdy był lesie spadł na niego suchy konar i złamał się na jego łysinie. Oczywiście był bez czapeczki, bo było duszno , ale nie stracił przytomności i jakoś doszedł do domu. Oczywiście był w lesie bez telefonu. ... Wypadek skradł nam pół dnia i przysporzył mnóstwo strachu.

Do Ustrzyków Dolnych pojechaliśmy na 18-stą. Weszliśmy na salę domu kultury przed samym spektaklem. Jędrek czapką zasłonił opatrunek, czym świetnie wpisał się w teledysk zaczynający spektakl. Główny wykonawca miał na głowie taką samą czapkę. I zaczął się występ zespołu teatralnego PARRA.

Sztuka pt."Jeszcze zatańczymy, jeszcze zaśpiewamy" to opowieść o życiu w izolacji, samotności i traumie. Powstał on z inspiracji klipu muzycznego grupy HK, którego premiera miała miejsce w październiku 2020 r. w Awinion. Scenariusz na podstawie tekstów członków teatru opracowała nasza dobra znajoma  Grażyna Kaznowska. Dzieciaki występujące na scenie miały po 14 lat, ale występ był prawdziwie profesjonalny.

Wieczór rozpoczął się pokazem tanga "Urbankiz" nietuzinkowej pary tanecznej z Warszawy: Marietty Sokalskiej i Artura Marciniaka.  

 

 W drugiej części występów odbył się spektakl "Uwolnić słowo MIŁOŚĆ", Teatr Wojtka Kowalskiego z Częstochowy. Moim zdaniem doskonały.

 

W czasie antraktu w foyer domu kultury odbywały się tańce dla publiczności, prowadzone w kole przez choreografa Małgorzatę Rydlewską, która robiła choreografię do sztuki.

 

Poza tym przygotowano drobny poczęstunek dla zaproszonych gości.

Spotkaliśmy starych znajomych i odnowiliśmy znajomości. Pokłosiem wieczoru była nie tylko uczta duchowa ale i niedzielne spotkanie  w Wyluzowanej przy kawce i czymś słodkim. A wieczorem na 21-wszą pojechaliśmy do Ustrzyków na koncert na płycie rynku. Była to dla nas tzw. wisienka na torcie. Wystąpił zespół BANDONEGRO w składzie: Michał Główka- bandoneon, Jakub Czechowicz - skrzypce, Marek Dolecki- fortepian, Marcin Antkowiak- kontrabas, Carlos Roulet- argentyński solista oraz Ula Wojtkowiak i Fernando de Lutiis - tanga. Informacje z internetu; "Bandonegro to światowej klasy orkiestra tango. Polscy muzycy podbijają serca słuchaczy na całym świecie swoim nowym spojrzeniem na tango, łączącym tradycję i nowoczesność. Ich unikalne muzyczne pomysły, pasja i doskonałe wyczucie stylu sprawiły, że występują na największych festiwalach na świecie. Są uważani za najlepszy europejski zespół tango młodego pokolenia i wschodzące gwiazdy tego gatunku."

Koncert był niesamowicie energetyczny. Tanga i milongi, w wykonaniu pary tancerzy działały na wyobraźnię. Były ekspresyjne, niesamowicie namiętne i przede wszystkim piękne. Siedzieliśmy na ławeczce na skraju płyty rynku, przed sobą mieliśmy scenę, na której koncertował zespół i tańczyła para tancerzy. Występ zakończył utwór, który odtańczyli uczniowie; pary, które od piątku pod okiem mistrzów uczyły się tańczyć. To było dla nas wyjątkowo piękne przeżycie. Dopełnienie weekendu.