Jak szaleć , to szaleć! Słów kilka o wszystkim i niczym.

 

           Tak! Strzeliła mi siedemdziesiątka! I sama jestem z tego powodu w nieustającym zdumieniu, bo wiek ten od zawsze kojarzył mi się  ze zgrzybiałą staruszeczką, która siedzi pod piecem, jest   niechętnie obsługiwana przez rodzinę, bądź personel szpitala, czy domu spokojnej starości... i niczego już od życia nie chce; ani myć się, ani ładnie ubierać. Niczego nie oczekuje. Czuje się niepotrzebna i przeźroczysta, a w ogóle przestała czuć się kobieco. Jest jak zbędny i nikomu niepotrzebny przedmiot. Czuje się wyrzucona poza nawias życia, bo straciła swoje środowisko zawodowe, często też towarzyskie. U niej  dzień jest podobny do dnia i odczuwa wyrzuty sumienia, jeśli zdarzy się jej zamarzyć o czymkolwiek, bo już nie ma prawa! Ma wielki dyskomfort psychiczny, jeśli odmówi swoim dzieciom, czy wnukom wyręczenia ich w codziennych obowiązkach, bo w tym okresie np.  źle się czuje, czy też ma swoje odmienne plany ( musi udać się do lekarza specjalisty, fryzjera, terapeuty, czy na spotkanie emerytów itd.).  I nic dziwnego, że wtedy świat zupełnie traci swój urok! Życie z wiecznym poczuciem winy i uczuciem wyobcowania nie należy do przyjemności, bez względu na to, ile lat pokazuje nasza metryka. Buntuję się przeciw takiemu szufladkowaniu ludzi. Uważam, że każdy do końca ma prawo do pełnego i wartościowego życia. Myślę, że obecnie granica wieku, w którym osiąga się stan zgrzybiałości zdecydowanie przesunęła się, bo u mnie wygląda to zupełnie inaczej

 

 

 

Po pierwsze zdecydowanie świat mnie zachwyca i interesuje.

Po drugie chętnie staram się nabyć nowe umiejętności korzystania ze zdobyczy nauki oraz nowych technologii. Po trzecie lubię śledzić trendy w modzie i wybierać z nich to, co mi odpowiada. Niekoniecznie hołduję zasadzie, że strój matron powinien trącić przysłowiową myszką. Jeśli chodzi o minione trendy, to starocie preferuję w wystroju wnętrza, bo takie meble i przedmioty po prostu mnie zachwycają.  Po czwarte nie wstydzę się cyferek w dacie urodzenia i na siłę nie robię z siebie nastolatki. Jestem typową zmienną kobietą i nie trzymam się kurczowo ustalonego przez siebie wieku. Co roku dokładam sobie kolejną cyferkę, wszakże " La Donna mobile...", jak to śpiewa wykonawca arii. Mimo iż nie uznaję poprawiania urody za pomocą skalpela i bardziej skłaniam się do  teorii " starzenia z godnością", jednak uważam, że kobieta powinna dbać o wygląd zewnętrzny. Mam ogólną niechęć do skalpela, przesadnie nadmuchanych ust, z którymi panie wyglądają jak dmuchane lalki w sex szopie, a nie urodziwe kobitki, a ostrzykiwanie się botoksem, który jest jadem kiełbasianym, przeraża mnie. Za to lubię u kobiet zadbane paznokcie z tipsami, żelami, czy też hybrydami.

Długo nie mogłam robić hybryd, bo miałam zniszczone płytki paznokciowe, ale korzystając z okazji mojej uroczystości, złamałam się i teraz patrzę na piękne paznokcie, a do pracy zaczęłam używać jednorazowych rękawiczek.

 

I mogłabym wymieniać kolejne powody, ale nie widzę sensu.

A wracając do 15 października, bo jedynie w tym terminie udało nam się załatwić salę w karczmie” U Freda”, co miało miejsce dwa dni przed moją datą urodzin, to przygotowałam małe, kolorowe wizytówki , aby każdy odnalazł swoje miejsce, a starałam się aby sąsiedztwo zadowoliło każdego gościa. Do wizytówek doczepiłam malutki prezencik w postaci magnesu na lodówkę. Magnesy wykonaliśmy własnoręcznie wraz Jędrusiem. Fronton zdobiło zdjęcie jednego z moich obrazów, a płyty magnetyczne kupiłam na Allegro. Dzięki temu każdy będzie miał kolorową pamiątkę po moim święcie. Przez trzy godziny planowałam, jak kogo usadzić, aż wydaje mi się, że wybrałam optymalną opcję. I wydaje mi się, że imprezka była udana.  A goście dobrze bawili się przy składance przygotowanej przez moją córcię Stellę.

Oczywiście jak zwykle najlepiej bawili się najmłodsi, czyli Kornel i Majeczka. Na parkiecie wprost szaleli. Dla starszych wnuków spotkanie nie było atrakcyjne i po głównym posiłku oraz porcji słodkości  ewakuowali się do naszego mieszkania, gdzie poczekali na rodziców. Julia z kolei wkroczyła w wiek nastolatkowy wraz  ze sporą dozą nieśmiałości i wstydzi się tańczyć, mimo iż bardzo lubi taniec i ma do tego wyjątkowy dar.  Za to dostałam od niej wyjątkowy prezent z postaci własnoręcznie wykonanego obrazu , na którym umieściła zachód słońca i zapadający wieczór nad Berdem. Późnym wieczorem goście powoli zaczęli się zmywać. Ale zanim to nastąpiło właściciel karczmy wjechał ze swoim popisowym daniem; udźcem wieprzowym pieczonym w specjalnym piecu i serwowanym na talerze z chrzanem, czy też musztardą. Był on wyśmienity, soczysty i chudy. Prawdziwy majstersztyk umiejętności kulinarnych szefa. Na koniec niektórzy gości zostawili swój ślad w postaci wpisu w książeczce gości. Niektóre wpisy są bardzo wzruszające i grzeją moje serce. Będą dla mnie świetnym antidotum na stany smutku, które każdego czasem dopadają, gdy znajduje się daleko od przyjaciół.

Spotkanie pomogło mi zobaczyć się z wszystkimi bliskimi ; moją  rodzinką, dwiema wieloletnimi przyjaciółkami, bliskimi znajomymi, wspaniałym zespołem, z którym przez wiele lat pracowałam, a także wiernymi starymi przyjaciółmi towarzyszącymi nam prawie od dzieciństwa, czy też od młodych lat. Niestety moja najmłodsza siostra w ostatniej chwili rozchorowała się i wraz z siostrzenicą, która została, aby się nią opiekować , zostały we Wrocławiu.   Impreza odbyła się w piątek, a w poniedziałek musieliśmy wracać do Bóbrki, bo przesłano nam informację, że samochód jest naprawiony i czeka w Rzeszowie.  Teraz znowu jesteśmy w chacie, choć nie potrwa to znowu długo, bo w listopadzie czekają nas spotkania z lekarzami w Koźlu.

Jak już wcześniej pisałam w którymś z postów, mościmy sobie i tu małe bieszczadzkie gniazdko, a więc tez budujemy krąg przyjaciół i znajomych, z którymi od czasu do czasu się spotykamy. Grupka jest mała, ale są to ludzie ciepli i coraz bardziej bliscy. I dla nich również w ostatnią sobotę zorganizowałam spotkanie  w naszej chacie, (bo jak świętować urodziny, to z wszystkimi bliskimi!).

I znowu jedna z osób się rozchorowała, ale jednak  przyjechała na przysłowiową godzinkę. Z  pozostałymi gośćmi posiedzieliśmy do późnego wieczora. Oczywiście wszyscy gości otrzymali takie same małe podarki, choć tym razem obyło się bez wizytówek! Atmosfera była tak samo miła i serdeczna, jak wcześniej w Koźlu. Następnego dnia, czyli w niedzielę pojechaliśmy na randkę z bieszczadzką jesienią. I oboje po raz kolejny jesteśmy nią oczarowani i nią zaczarowani!   

Piękno i kolorystyczne bogactwo bieszczadzkiej przyrody jest dla mnie jak narkotyk. Trwam w nieustannym zachwycie , mimo iż moja randka z Bieszczadami trwa już od 2004 roku. Wiem, że jestem nudna z tymi wielokrotnie powtarzanymi zachwytami i okrzykami „ Och jakie to piękne!” „ Nie do uwierzenia, że świat jest tak cudowny”.. itp.  Chyba w uczuciach jestem bardzo długodystansowa. I tym pięknem oraz prawie narkotycznym  zachwytem znieczulam się przed tym, co niesie „ ciemna strona księżyca”, naszego życia na tym cudnym świecie.

.