Z drugiej strony bajki.

 

 

             Od dawna wiem, że bajki zapoczątkowało prawdziwe życie. Pracując w zawodzie kuratora rodzinnego wielokrotnie łapałam się na tym, że okrutne bajki braci Grimm z całą pewnością oparte były na prawdziwych historiach. Tym razem, choć już dawno wyrosłam z bajek, po raz któryś z rzędu potwierdziło się moje przypuszczenie. I to na coniedzielnej wycieczce. Zamek w Kopicach kusił mnie, odkąd o nim się dowiedziałam. Nigdy dotychczas nie byłam w Kopicach, więc wykorzystując piękną pogodę pojechaliśmy w kierunku tej miejscowości. Z Koźla wyjechaliśmy w kierunku Większyc  aby sprawdzić, czy a nóż tym razem będzie można wejść na teren ogrodu i parku pałacowego. Po drodze do Większyc i pałacu minęliśmy  po prawej stronie oddalone od jezdni dużą łąką, dwa ogrodzone stawy. Mąż powiedział, że tutaj jest prywatna hodowla ryb, a osoba, która jest ich właścicielem od dawna starała się wejść w ich posiadanie, jeszcze za życia mojego ojca. Podobno ojciec odmówił zrobienia planów melioracyjnych. Tym razem się chyba udało, więc  być może są to stawy, o których pisała Grażynka i w których latem kąpała się.  Ale ta informacja tylko dla niej,  tak na marginesie naszej niedzielnej wyprawy. Oczywiście odnośnie pałacu sytuacja nie uległa zmianie. Ogrodzenie było szczelnie zamknięte i wokół nie było nawet psa z kulawą nogą. Pojechaliśmy więc w stronę Krapkowic, a później  dalej, bo  udaliśmy się w kierunku Opola, po drodze skręcając w lewo w stronę Prószkowa. Minęliśmy ładne zabudowania tej miejscowości i na rondzie skierowaliśmy się w stronę Komprachcic. Po drodze zrobiliśmy mały przystanek i pochodziliśmy trochę po lesie, a jadąc dalej w miejscowości Szydłów odkryliśmy studnię z napisem " źródełko szczęścia", niestety w dobie pandemicznej widocznie mieszkańcy wyczerpali całe dostępne w niej  szczęście , bo nie udało nam się wypompować ani kropelki wody. Może woda jest reglamentowana i tylko dla mieszkańców? Z braku laku obejrzeliśmy  bardzo ciekawy kościół, którego nawet dach wypukłej dzwonnicy pokrywała piękna rudo-czerwona dachówka. Z Szydłowa pojechaliśmy bardzo krętą drogą aż do Tułowic. Ślady wiosny były wszędzie widoczne. Na skraju lasu, na miedzach i w zagajnikach kwitły tarniny, zagubione  w zaroślach faszyny  na żółto-zielono, a drzewka owocowe ukryte w zaroślach na blado różowo . Słoneczko niemrawo świeciło, ale temperatura oscylowała wokół 18 stopni. Było wiosennie i cieplutko. Im bardziej oddalaliśmy się od domu, tym bardziej się ochładzało. Gdy dojechaliśmy do celu, temperatura spadła o dwa i pół stopnia.

 

Przez Tułowice po prostu przejechaliśmy nie zatrzymując się. Po drodze minęliśmy muzeum porcelany, które znajduje się na miejscu dawnej fabryki. Było ono zamknięte. Pojechaliśmy dalej drogą w kierunku Korfantowa, zbaczając po drodze z trasy, aby obejrzeć obóz w Łambinowicach.

Nigdy wcześniej tu nie byliśmy, choć to miejsce powinni przynajmniej raz w życiu zobaczyć wszyscy Polacy.  Według wikipedii" obóz jeniecki w Łambinowicach cyt.; "Zorganizowany został na podstawie rozporządzenia wojewody śląsko-dąbrowskiego Aleksandera Zawadzkiego przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Przetrzymywano w nim Ślązaków i Niemców (najliczniejszą grupą byli mieszkańcy 30 okolicznych miejscowości, głównie z powiatu niemodlińskiego i nyskiego – jako pierwszych przywieziono mieszkańców Bielic, jako jednych z ostatnich mieszkańców Łambinowic^[1]) czekających na przymusowe przesiedlenia w głąb Niemiec. Wśród nich byli niemieccy żołnierze, wracający z niewoli, członkowie SS, SA, NSDAP i organizacji nazistowskich oraz strażnicy z obozów jenieckich Lamsdorf. Z drugiej strony do obozu trafiały także osoby deklarujące narodowość polską, np. powracający do Polski żołnierze armii Andersa, którzy wstąpili do niej po dezercji z Wehrmachtu, do którego wcielono ich wcześniej. Zdarzało się, że do obozu trafiały omyłkowo osoby zupełnie niekwalifikujące się do żadnej z kategorii, dla których został on utworzony rozporządzeniem wojewody; wśród nich jednym z najbardziej skrajnych przypadków był Alojzy Zdebel, wcześniej więzień obozów koncentracyjnych Auschwitz-Birkenau i Mauthausen-Gusen. Pierwszym komendantem Obozu Pracy, od połowy lipca do 10 października 1945 roku, był sierżant milicji Czesław Gęborski. Po Gęborskim, od 11 października do grudnia 1945, komendantem był Alojzy Nawój, a po nim (do marca 1946) Stanisław Drzemalski. Ostatnim komendantem był, od kwietnia 1946 aż do jego likwidacji w październiku, Alojzy Szebesta, który później został pracownikiem gminy i wójtem Łambinowic, co dało mu możliwość usunięcia wykazu zmarłych w Obozie Pracy i zacierania innych śladów po jego funkcjonowaniu.Z powodu bardzo złych warunków panujących w obozie^[a], w wyniku tortur i przemocy, a także pospolitych zabójstw^[b] zmarło ponad tysiąc (szacuje się, że do 1,5  tysiąca) osób z ogólnej liczby ok. 5 tysięcy internowanych tutaj przez dłuższy lub krótszy okres Niemców i Ślązaków; pochowano ich w mogiłach bezimiennych – zarówno pojedynczych, jak i masowych. ... " 

Zanim podjechaliśmy pod budynek muzeum, oczywiście zamkniętego wstąpiliśmy na cmentarz, gdzie pochowano ofiary I wojny światowej. Cmentarz Jeniecki został założony w czasie wojny francusko-pruskiej (1870-1871), 2 kilometry od zabudowań wsi . Pochowani są tutaj jeńcy wojenni z obozów, tworzonych od czasu wojny francusko-pruskiej do zakończenia II wojny światowej.

Później przez Marzelowice i Grabin pojechaliśmy w kierunku Brzęczkowic i z Jaczowic drogą 385 dojechaliśmy do Kopic.

  Dotarliśmy do ruin pięknego zamku z koronkowymi wieżyczkami, bajkowymi daszkami, filarkami, balkonikami...  Zamek, pomimo iż jest w ruinie, dużo bardziej podobał mi się, niż zamek w Mosznej. Okazało się, że pod ruinami zamku było mnóstwo młodych ludzi. Część przyjechała samochodami, część na motorach. Widać wiosna i romantyczna historia związana z ruinami, ich piękno przywabiło rzesze turystów.  Zrezygnowaliśmy więc z wychodzenia z samochodu i pojechaliśmy w stronę kościoła i mauzoleum. Na terenie kościelnym wzdłuż muru zrobiono ścieżkę historyczną opisującą historię Śląskiego Kopciuszka i poszczególnych właścicieli zamku. Dowiedziałam się, że Joanna Schaffgostsch była najstarszą córką ubogiego komornika. Ze zdjęć wynika, że była piękną dziewczyną. Pewnie też była pięknym dzieckiem. Po śmierci ojca-komornika matka Joanny postanowiła ponownie wyjść za mąż, ale córka jej przeszkadzała w dobrym zamążpójściu. Rok od śmierci ojca Joanna trafiła do domu Karola Goduli, który był człowiekiem bardzo bogatym i wykształconym ale brzydkim i niespecjalnie sympatycznym. Dziewczynką opiekowała się Emilia Lukas, służąca pana Goduli, która była przyjaciółką matki Joanny. Joanna, która była miłym i bardzo komunikatywnym dzieckiem, więc ujęła starego człowieka, który postanowił , że ją wykształci.   Sam cenił wiedzę i prowadził różne doświadczenia chemiczne. Dlatego okoliczni chłopi uważali, że podpisał pakt z diabłem. Godula sprowadził do Joanny nauczycieli, by dziewczynka była wykształcona. Gdy Joanna miała 6 lat Godula zmarł, pozostawiając jej w testamencie ogromną fortunę. 

Wg. wikipedii Joanna odziedziczyła: "4 kopalnie galmanu, 6 kopalni węgla, 4 majątki ziemskie – Szombierki-Orzegów, Bobrek, Bujaków oraz Chudów-Paniówki – łącznie prawie 70 tysięcy mórg pola i prawie 3,5 tys. mórg lasu. Swoim siostrzeńcom Godula zapisał jedynie legaty pieniężne w kwocie 200 tys. talarów. Mając na uwadze bezpieczeństwo Joanny (zgodnie z testamentem majątek przeszedłby w ręce krewnych Goduli po bezpotomnej śmierci Joanny), wyznaczył w testamencie jej opiekunów: swojego przyjaciela Maksymiliana Schefflera, Jana Fryderyka Fincklera, Emilię Lucas i kilku innych współpracowników.Do uzyskania pełnoletności Joanna kształciła się w szkole zakonu urszulanek we Wrocławiu....Po zakończeniu nauki, Joanna zamieszkała razem z Schefflerem w jego willi we Wrocławiu. Tam prawdopodobnie poznała Hansa Ulryka Schaffgotscha, swojego przyszłego męża. Joanna miała czwórkę córek, między które podzieliła swój majątek....Zmarła 21 czerwca 1910 roku w swojej rezydencji w Kopicach. Pochowano ją w mauzoleum rodzinnym obok miejscowego kościoła. W 1945 żołnierze Armii Czerwonej wyciągnęli stamtąd ciało jej i męża i sprofanowali. Zwłoki zostały następnie pochowane w zbiorowej mogile obok mauzoleum. 20 czerwca 2020 roku odbył się ponowny pochówek Joanny i jej męża w odrestaurowanym kopickim mauzoleum ". Z zamku po wojnie pozostały tylko ruiny. Jest on w posiadaniu prywatnego właściciela, który nie dba o jego odrestaurowanie.  Nawet teraz zamek jest przepiękny i wart odwiedzenia. Niestety można go tylko podziwiać z zewnątrz.

Pozwiedzaliśmy,pozachwycaliśmy się , poczytaliśmy o właścicielach i pojechaliśmy do domu. Tym razem w stronę Niemodlina, a później od Opola wróciliśmy A4 do Krapkowic i starą drogą przez Stradunię,Komorno, Mechnicę do Większyc, a stamtąd mamy już rzut kamieniem do domu. 

I tyle o przyjemnych sprawach.  Z innych, mniej przyjemnych spraw; dowiedziałam się zaraz po świętach, że siostrzeniec załapał covid. Miał być u nas na świątecznym spotkaniu. Jednak został w domu, bo źle się czuł. Siostra nie wiedząc, że jej syn choruje na covid, zaszczepiła się w poświąteczny wtorek. Kosztowało nas to dużo stresu, jednak wszystko jest dobrze, bo czuje się dobrze. Wszystkie osoby, które miały kontakt z moim siostrzeńcem i zrobiły test na covid, otrzymały wynik negatywny, a więc strachy na lachy. Natomiast nasza wspólna znajoma, która zaraziła się od swojej siostry i jej rodziny, przysłała mi sms-a, że po dwóch tygodniach choroby siostrę zawieziono do szpitala, bo jej stan się pogorszył. I nie ma o niej innych wiadomości. Znam Irenkę i przykro zrobiło mi się, że tak źle się czuje. Niestety i Irenka i Danusia dotychczas nie zaszczepiły się. 

Ja  mam nadzieję, że nic do 15 kwietnia mnie nie dopadnie i zdążę się po raz drugi zaszczepić. Poza tym czeka mnie jeszcze trochę wizyt u specjalistów. Mam nadzieję, że część uda mi się zrobić przed wyjazdem do chaty. A resztę w czerwcu, bo i tak musimy wrócić na 8 czerwca, czyli na urodziny Juleczki.

Wszystkim odwiedzającym mój blog życzę wiele zdrowia i szczęścia, bo i ono obecnie gra niebagatelną rolę. Do kolejnego miłego spotkania.