Chętnie wracam tu...

Zacznę od końca, czyli od minionego bardzo długiego weekendu z okazji 11-go listopada . Dzisiaj opowiem  historię naszego spotkania sentymentalnego z Bożenką-Marysią  po 11 latach od ostatniego naszego wspólnego pobytu w LeGrażu. Tak, ostatni raz widzieliśmy się w czasach, gdy  zauroczeni przepięknym regionem wracaliśmy jak przysłowiowy bumerang w Bieszczady, ale nie do naszej chaty, bo jej jeszcze nie było, a do LeGraża, którego właścicielami byli Grażynka i Leon. Tam poznaliśmy się z  Bożenką i Rysiem oraz innymi fantastycznymi ludźmi, którzy w tym czasie z większą lub mniejszą częstotliwością przyjeżdżali nad Solinę. Sala jadalniana LeGraża  sprzyjała wspólnym wieczornym nasiadówkom i " nocnym rozmowom Polaków", w czasie których dowiedzieliśmy się, że Bożenka z Rysiem na łeb pobili nasz rekord powrotów do LeGraża, bo do 2011 roku byli tu 26 razy. Jakoś ta sympatyczna para wyjątkowo przypadła nam do gustu i cieszyłam się, gdy się okazywało, iż w czasie naszych pobytów w pensjonacie, oni również się zjawiali. Oboje sympatyczni, nadal mocno zakochani w sobie, mimo iż już mieli wspólne dorosłe dzieci. Inni wczasowicze nazwali nawet Bożenkę Marysią, bo dostrzegli wielką ich więź. Faktycznie Bożenka miała Rysia, stąd  to Ma-Rysia. I przyjęło się. Do tej pory dla nas jest Marysią. Od 2011 roku, gdy w marcu po raz pierwszy przyjechaliśmy nie do LeGraża, a do naszej chaty zniknęliśmy sobie z oczu. Pozostała nam przyjaźń z właścicielką LeGraża, z którą od czasu do czasu widywaliśmy się, a która miała częstszy kontakt z Marysią i Jej partnerem, więc nawzajem wiedzieliśmy, co się o każdej ze stron dzieje. Podczas tych 11  lat niewidzenia parokrotnie wymieniliśmy się pozdrowieniami, imieninowymi życzeniami, itd. W pamięci pozostały miłe wspomnienia i uczucie wzajemnej sympatii.  Dwa lata temu nawet planowaliśmy wspólne bieszczadzkie spotkanie i odkurzenie znajomości, ale był to okres pandemii, a poza tym Marysi  rozchorowała się mama, a później zachorował Rysiu. W międzyczasie LeGraż zmienił właściciela. Grażynka rozstała się z Leonem, wyprowadziła do Krosna, ale systematycznie odwiedzała Bóbrkę i nasz kontakt nie urwał się. A później posypało się! Zmarł Leon, rozchorował się Rysiu i zmarł , a niedługo po nim Bożenka-Marysia straciła matkę... I wtedy Grażynka zaprosiła ją do Krosna oraz na wycieczkę po Bieszczadach. Zaproponowała wspólne spotkanie po naszym przyjeździe z Kazimierza.( o naszych wrażeniach z Kazimierza w następnym poście, bo jest o czym pisać).Wracaliśmy 6 listopada, więc wyznaczony został termin spotkania na 11go listopada. Grażka i Marysia przyjechały przed południem. Zostawiły samochód pod naszą chatą i na wycieczkę ruszyliśmy naszym samochodem z górnego parkingu Wyluzowanej. Kierowcą był Jędrek, bo, jak to u  rasowego samca Alfa, nie ma mowy, aby komukolwiek zwolnił swoją kierownicę. Pojechaliśmy w stronę Jawora pod stację kolejki linowej. Było szaro i ponuro, ale cieszyłam się, że pogoda jest zdecydowanie lepsza, niż poprzedniego dnia, kiedy to lało, "rzucało żabami" i wiało niemiłosiernie. Wsiedliśmy w małe wagoniki i pofrunęliśmy oglądać listopadową Solinę otuloną w złoto-bordowe chusty wzgórz. W trakcie naszej podniebnej podróży, nad Soliną powoli zaczynało przedzierać się słońce. Z początku bardzo nieśmiało, anemicznie, ale dawało nadzieję na miły, jasny dzień.

u

11 listopada 2022r. Solina widziana z perspektywy ptaka.

Zapora na Zalewie solińskim.

Parking od strony góry Jawor.

Miejscowość Solina ze strony góry Jawor.

Potem krajobraz obserwowany z wieży widokowej zaczął zmieniać koloryt na bardziej pastelowy. Tafla zalewu, w której przeglądały się chmury rozjaśniła się. Jesień informowała, że potrafi zachwycać, czarować. Dzień stawał się coraz cieplejszy. Rzadko który listopad tak rozpieszcza. Ten stanął na wysokości zadania, jakby wiedział, że zależy nam aby podróż sentymentalna Marysi była udana. W pewnej chwili Grażka roześmiała się i stwierdziła, że musi być z nami Rysiu i to on zapewnia  właściwą oprawę wycieczki. I chyba tak było, bo Marysia przywiozła ze sobą mnóstwo wspomnień, a jechaliśmy trasą, którą zazwyczaj oni jeździli, zatrzymywaliśmy się w miejscach, które odwiedzali, gdy przyjeżdżali w Bieszczady. Opuszczając parking, pojechaliśmy dalej ku Wetlinie dużą pętlą bieszczadzką. Dojechaliśmy do punktu widokowego obok kompleksu hotelowo- restauracyjnego Chreptiów, gdzie kręcony był film " Pan Wołodyjowski". Widoczność była coraz lepsza, a blade, nieśmiałe słoneczko delikatnie głaskało nasze twarze. 

Później skręciliśmy w stronę Dwerniczka i Dwernika . Jechaliśmy w stronę Połoniny Caryńskiej i Wetlińskiej. Trasa ta jest urocza, bo zieje pustką i można nasycać się urodą bieszczadzkich szczytów. Gdy przejeżdżaliśmy obok Połoniny Wetlińskiej słońce rozświeciło się na całego.

Po drodze chcieliśmy wstąpić na obiad do karczmy " Paweł nie całkiem święty", ale masa turystów to uniemożliwiała. Lokal był pełny, a nawet goście czekali tam na zewnętrznych na schodach. Nie mieliśmy czasu na długie oczekiwanie na obiad. Wszystkim już burczało w brzuchu.Wprawdzie  Grażka zapewniała nas, że jedzenie tam jest wyśmienite, ale nie wiem dlaczego, ciągle myliłam nazwę knajpki i dudniło mi w głowie " Paweł nie całkiem świeży"..., a nawet wymyśliłam sobie odpowiedź na potencjalną reklamację wątpliwej jakości posiłku. W myślach widziałam napis w książce zażaleń; " Drogi kliencie, wstępując do lokalu o nazwie" Paweł nie całkiem świeży " musisz liczyć się z ryzykiem. Konsumujesz na własną odpowiedzialność!  Tym razem nie dane nam było przekonać się , jakie jest jedzenie, bo obiad zjedliśmy niedaleko Cisnej w knajpce " Leśne runo". Nasze naleśniki z kurczakiem i warzywami były pyszne, natomiast Jędrek i Marysia niezbyt dobrze trafili. Placki ziemniaczane z gulaszem z dziczyzny były rozciapciane, a schowane pod plackami trzy kawałeczki wieprzowiny niezbyt dobrze udawały dzika. A może to była bieszczadzka zemsta za moje nieświeże myśli? Tylko dlaczego dotknęło to Marysię? Coś niezbyt trafny strzał bieszczadzkich duchów. Kawę wypiliśmy już w Cisnej u Jadzi w jej cudnym modrzewiowym pokoju. Delektowaliśmy się aromatem kawy i pięknem wnętrza. Szczególnie ikonami i starymi pięknymi lampami, które kiedyś pewnie były naftowe.
 

Poplotkowaliśmy chwilkę, umówiliśmy się z Jadzią na jej rewizytę i pojechaliśmy w stronę Leska.

 

Do domu dojechaliśmy ciemną nocą. Na kolację podgrzałam zupkę dyniową, która była rewelacyjna. Delikatny dyniowy krem posypany został płatkami podrumienionych migdałów i grzankami czosnkowymi, mniam! Jeszcze dla urody na górę dodałam mały listek pietruszki. Obok postawiłam miskę z sałatką z roszponki, buraka, fety, pomarańczy i prażonych pestek słonecznika. Marynowany, opiekany pstrąg , marynowane rydze, swojski razowy żytni chleb i masło dopełniały reszty. Wspominaliśmy wycieczkę na krym, wspólne sylwestry w LeGrażu, śmialiśmy się i odnawialiśmy znajomości . Grażka , która jest typowym skowronkiem położyła się spać po 22-giej  , a my, sowy posiedzieliśmy do pierwszej w nocy. Gdy Jędrek poszedł pod prysznic, a Marysia na pięterko do przygotowanego wcześniej pokoju, wolniutko pozbierałam ze stołu, puściłam w ruch pełną zmywarkę i domyłam resztę naczyń. Przed drugą byłam w łóżku. Spałam mocno, ale krótko, bo około ósmej zabrałam się za przygotowanie śniadania. Najedzeni, odświeżeni poszliśmy najpierw do drugiej chaty na krótkie spotkanie z Lucyną i jej Menem, a później na długi spacer po Bóbrce. Było bardzo ciepło. Słońce mocno świeciło, a świat wokoło uśmiechał się do tego drugiego sentymentalnego spaceru Marysi.

 

Marysia z Grażką wyjechały po spacerze. W niedzielę już sami poszliśmy na długi spacer poza "koniec świata".Było ciepło, słonecznie , pięknie  i dziko. Nie spotkaliśmy nikogo, tylko w drodze towarzyszył nam głos sójki, a w drodze powrotnej pokrzykiwania orlika krzykliwego. Po spacerze , po obiedzie zabrałam się za kolejną lekcję języka francuskiego, a później godzinkę jeździłam na stacjonarnym rowerze.

 W czwartek ze swojej chaty wyjeżdżają Lycyna i Mirek. Spuszczają wodę z instalacji wodnej, zalewają umywalki, brodziki, toalety, wanny... Nie wiedzą, czy do wiosny wrócą. My wracamy i wracamy, bo jak tu nie wracać do miejsca, które wybrało nasze serce?