Chandra unyńska w Wyluzowanej.

        -- Dziś " poniedziałek- posrałek" ! -- Powiedziała zasmarkana Stella w trakcie naszej porannej rozmowy telefonicznej, gdy dopytywałam ją o aktualności zdrowotne rodzinki.

        -- Mogłabym zacytować klasyka -- dopowiedziała-- na zachodzie bez zmian, czyli stany podgorączkowe.  Ja chrypię i smarkam, Kornel smarka i kaszle, a Kajetan na razie w porządku, choć od razu odpukuję, bo ile razy powiem, że jest z nim okay, to zraz coś łapie, a o wirusy łatwiej, niż o słońce. U nas leje, siąpi, wieje i wali arktycznym chłodem. Kamil na razie zdrowy i niech tak zostanie, bo chłop z katarem, to gorzej niż plagi egipskie.

Pomyślałam, że u syna od paru dni nie lepiej, bo synowa i dziewczynki walczą z przeziębieniem. Więc tylko westchnęłam i wyraziłam matczyną troskę o swoje najstarsze dziecko, informując, co może łyknąć, z czego zrobić inhalacje i co jest najlepsze, aby possać. Wiem, że Stella doskonale wie, co powinna zrobić, bo sama aplikuje te specyfiki swoim pociechom, ale zawsze serce i troska matczyna, to najlepsze lekarstwo dla poprawy samopoczucia. Gdy ktoś  o nią zadba, choć na tak wielką odległość. Zaraz poczuje się pewniej. Co matka, to matka! Trochę się o nią niepokoję, bo od paru dni męczy ją przeziębienie. Coś tam przeciw wirusom ssie, coś łyka. Ale choroba uparcie się jej trzyma. Wprawdzie już nie chrypi, jak " rozbity garnek" (to z kolei określenie mojej babci Mani), jednak nadal słychać w jej głosie bulgoczący odgłos kataru. Dobrze, że nie ma na imię Katarzyna, bo byłoby jak w dziecięcym wierszyku " złapał katar Katarzynę ...". 

Mój nastrój od rana też jakiś taki jak "poniedziałek-posrałek". Jestem na emeryturze i nie muszę do pracy, a jednak poniedziałki są dziwne, szczególnie gdy siąpi, wieje, jest szaro i zimno. Tu mnie strzyka, tam mi skrzypi, a czasem boli... Ale co ja będę wyliczała i dołowała się, przecież  usiadłam do komputera, aby poprawić sobie nastrój! A złapałam się na tym, że zaczęłam od smutasów. Zazwyczaj nie jestem marudą, więc teraz też siorbnęłam łyk południowej zimnej już kawy i postaram się je  przekuć na coś weselszego. Przed chwilą wyszłam z chaty, a tu moje spojrzenie potknęło się o niesamowicie bajkowe kolory, choć niebo tonie w grubej warstwie szarości. Jesień usilnie stara się  osłodzić szarugę. Już  sypnęła złotymi krążkami liści brzozy, lipy, akacji. Niby nic, a zawsze to coś na osłodę mojej dzisiejszej chandry. Tak, czasem i mnie dopada. Myślę, że chyba każdemu się to zdarza. Ale nie o tym chciałam. 

Wczoraj była niedziela i pojechaliśmy do Przemyśla, bo Kacper twierdził, że nigdy nie był w tym mieście. Podjechaliśmy w okolice starówki i tam w bocznej uliczce zaparkowaliśmy samochód. Jeździmy teraz wypożyczoną astrą, bo nasz samochód został zabrany przez panów z warsztatu samochodowego z Rzeszowa. Teraz  użeramy się z ubezpieczycielem, który co rusz coś zmienia, kręci i nie wiemy na czym stoimy. Jutro musimy jechać do Rzeszowa, bo zjawia się pracownik ubezpieczalni, wyceniający szkodę na naszym samochodzie. W czwartek musimy jechać do domu i nie wiemy, czym pojedziemy. Nie możemy przesunąć naszego wyjazdu, bo koleżanka uroczyście obchodzi pięćdziesiąte urodziny i przyjęłam jej zaproszenie.Za nic nie chcę zrezygnować ze spotkania z  Kasią i dawnymi koleżankami z pracy. Ale o tym za chwilę. Teraz wracam do Przemyśla. Naszą wycieczkę zaczęliśmy od zwiedzenia Katedry Przemyskiej i katakumb mieszczących się pod nią, udostępnionych do zwiedzania w 2014 roku. Wszystko warte zobaczenia! Potem był spacer na Zamek Kazimierzowski. Wspinaliśmy się na wzgórze zamkowe. Po drodze najpierw wiało i siąpiło, a później lało i wiało. Mimo, że dobrze ubrana i osłonięta parasolem, nie uniknęłam przemoczenia. Zwiedziliśmy zamek, jego trzy baszty, w których są wystawy i zbiory muzealne, zapoznaliśmy się z historią Przemyśla, oglądaliśmy panoramę miasta z punktów widokowych na basztach i stwierdziliśmy, że teraz pora na obiad. Chcieliśmy zaprosić Kacpra do klimatycznej knajpki Bosko serwującej  regionalne jedzenie. Jednak w lokalu była rezerwacja stolików. Muzeum dzwonów i fajek było zamknięte, to nie zostało nam nic innego, jak powrót na rynek do restauracji Cuda Wianki. Tam odczekaliśmy parę minut  i  już niedługo delektowaliśmy się przystawką w postaci proziaków z masłem czosnkowym, białym twarożkiem i powidłami śliwkowymi. A później Jędrek wcinał polędwiczki marynowane w maśle i ziołach , a ja i wnuk zajadaliśmy się ziemniaczanymi gołąbkami w sobie borowikowym. Pycha. Do chaty wracaliśmy przez Krasiczyn. Kacper obejrzał jedynie fasadę zamku w Krasiczynie i postanowił, że za rok przyjedzie tutaj na dłuższą  wycieczkę. Teraz moi panowie spieszyli się na mecz siatkówki o brązowy medal w Mistrzostwach Europy. Do chaty zdążyliśmy w ostatniej chwili. Mecz się rozpoczynał.

A wracając do jesiennych imprez związanych z rocznicami; to u Kasi bawimy się 25 września, a ja postanowiłam zaprosić rodzinkę, koleżanki i kolegów na 15-go października.  U mnie rocznica też mocno okrągła , a wychodzę z założenia, że każda okazja do spotkania się i wspólnego świętowana jest dobra. Na dwudziestego piątego września przygotowałam dla koleżanki własnoręcznie wykonany prezent. Jest to pomalowana przeze mnie skrzyneczka. W ostatnich latach koleżanka zabrała się ostro za sport, a że ostatnio jest fanką rowerów i spędzania wakacji na dwóch kółkach , wymyśliłam taki oto motyw. Obrazek namalowany jest na szkle i w związku z tym niepowtarzalny.

Obecnie drewno jest wreszcie porąbane, porżnięte i przykryte folią. Będzie sezonowało, aby za parę lat służyć do ogrzewania  chaty. Przez cały czas Jędrek miał nadzorcę w postaci rudzika, który nie zawsze był zadowolony z głośnej działalności gospodarza.  Rozczapierzał skrzydła i stroszył się. Przypuszczam, że robił to, gdyż uważał, że jego dom jest zagrożony. Czasem zachowywał się spokojnie i skakał po gałązkach, cały czas towarzysząc i podśpiewując, aby było przyjemniej.