Idzie luty, podkuj buty

        

Parę dni temu, czyli w czwartek napisałam koleżance, która mieszka w Diseldorfie i z niepokojem śledzi wzrastający poziom wody w Renie, że u nas też mokro i  na górnym parkingu Wyluzowanej, na stoku i drodze zjazdowej pod chaty błoto aż chlupie. W tym dniu w temacie błota byłam ekspertem. Poziom wody gruntowej miałam świeżo zarejestrowany na obuwiu, które przemokło aż do skórzanej wyściółki. Czyli miałam na nogach "corpus delikti"  albo inaczej dowód rzeczowy. Eksperyment wodno-błotny był przypadkowy, raczej niezamierzony. Był on produktem ubocznym wyprawy do Sanoka i nastąpił z powodu podjęcia przeze mnie błędnej decyzji, gdy już wróciliśmy do Wyluzowanej, a Jędrek zaparkował samochód na górnym parkingu. Było około czternastej. Pogoda średnia, czyli szaro-bura, choć sino-granatowe chmury nieuchronnie zbliżały się do Bóbrki. Tego dnia ranek był zdecydowanie bardziej słoneczny i zachęcający do podróży, choć gdy szłam w górę drogą na parking, już wtedy miałam kłopot z błotem. Jednak wyszukiwałam wzrokiem bardziej przymrożone kamyki i małe łachy zmarzniętego śniegu i tam stawiałam stopy. W każdym razie do samochodu dotarłam w czystym obuwiu. W drodze powrotnej na siedzeniu samochodu leżało parę wypakowanych siatek z zakupami. Wysiadając z auta od razu pod podeszwą poczułam miękkie podłoże. Krytycznie popatrzyłam na drogę w dół. Oczami wyobraźni zobaczyłam siebie schodzącą na tym błocie. Nogi mi się rozjechały, bolące kolana uginały , a ja resztę drogi pokonywałam na tzw. czterech literach, gubiąc po drodze dużą część zakupów i topiąc w błocie artykuły spożywcze. Koniec tej przyspieszonej jazdy był tragiczny, bo wyobraźnia podpowiadała, że w końcu wylądowałabym twarzą w wielkiej kupie głazów, która kończy drogę zjazdową. Szybko odgoniłam od siebie te tragiczne obrazy, a że nie jestem  ryzykantką,  postanowiłam zejść  drogą jak mniemałam bezpieczną, czyli wzdłuż parkingu, a później trawiastym  stokiem pod naszą chałupę.  Początek mojej drogi był taki, jak przypuszczałam, czyli w miarę suchy. Śniegu już nie było widać, lekko pożółkła trawa wprawdzie uginała się  pode mną, ale nie  aż tak tragicznie i nie grzęzłam w błocie. Pomyślałam, że będzie dobrze. I tak doszłam pod północną ścianę chałupy. I tu nastąpiła konsternacja. Obie ścieżki wiodące pod drzwi  wejściowe były oblepione błotnistą ziemią. Jedna, ta biegnąca pod drewnianym tarasem  zdecydowanie była dłuższa, a druga, która  wiedzie  pod kamiennym murkiem i stokiem, krótsza. Obie błotniste. Z tej strony nie miałam dojścia do normalnej kamienistej ścieżki biegnącej pomiędzy chatami aż pod drzwi wejściowe. Nie mając specjalnego wyboru i wyjścia z tej sytuacji , bo powrót z siatami na parking był wykluczony, wybrałam drogę krótszą. Przebrnięcie przez nią , łącznie z przepychaniem się pomiędzy kamiennym murkiem, a węgłem chaty, było istnym kabaretem. Sapałam, żonglowałam siatkami i błogosławiłam swój spadek wagi, a co za tym idzie i obwodu. Pięć lat temu na bank bym się z tymi siatami zaklinowała. A tym razem dałam radę, po czym rzuciłam siatki na wejściowe kamienne schody i krytycznie popatrzyłam na buty. Oblepiała je masa błota. Nie było wyjścia, musiałam je  ściągnąć i na bosaka wejść do domu.  Zaniosłam siatki do chałupy, obdrapałam buty z co najmniej kilograma błota i postawiłam w sieni na gazecie. Gdy następnego dnia chciałam je ubrać, okazały się mokre aż do wyściółki. Tym razem musiałam wskoczyć w jesienne obuwie, a biedny " corpus delikti" wybebeszyć i postawić w kotłowni do wysuszenia.

 

 

Gdy w sobotę popatrzyłam w okno, zaskoczył mnie stok oprószony śniegiem. Spojrzałam na termometr. Temperatura powietrza znacząco spadła. Zaspana poszłam do kuchni. Przygotowując śniadanie oglądałam przez okno pobielony stok. A tam ruch jak w Koźlu na Piastowskiej przed okresem pandemii,  gdy przed godziną ósmą rano rodzice przywozili dzieci na zajęcia szkolne, dziadkowie i babcie kurcgalopkiem gnali do Biedronki, Lidla, Aldika aby wyhaczyć coś tańszego, a osoby w wieku produkcyjnym szły, czy też  jechały do pracy. Tak oto przed naszym kuchennym oknem ruch w powietrzu zrobił się duży. Do stołówki przyleciało całe stado sikorek.  Jedne zajadały się słonecznikiem, inne wydziobywały smalec spomiędzy oczek siatki zawieszonej na gałęzi. Jeszcze inne grzecznie na gałęziach czekały na swoją kolejkę. Wcześniej z okien łazienki widziałam drozdy stadnie wydziobujące czerwone owoce irgi. Pod świerkami rosnącymi koło ogrodzenia widać było ciemne cienie ptaków, które myszkowały w poszukiwaniu czegoś smacznego na śniadanko. Gdy do karmnika przyleciała para dzwońców, odgoniły sikorki i same pałaszowały co lepsze ziarenka.Wydziobały wszystko i odleciały. Uzupełniliśmy zapasy i sikorki wróciły.  I wtedy pomyślałam, że zachowanie ptaków wskazuje na zmianę pogody. Skończyły się roztopy. Idą opady śniegu i mrozu, bo w końcu dopiero mamy luty. I jak w przysłowiu czekają nas siarczyste mrozy.  Rejestrując się telefonicznie na coroczne badania do okulisty do Przemyśla, nie przewidziałam aż takiej zmiany pogody. Dziś zrobiło się na drogach bardzo ślisko. Sypie zmarzniętym śniegiem. W najbliższych dwóch dniach mają być obfite opady śniegu. Obawiam się, że będziemy musieli wizytę przesunąć. Tylko na kiedy?