Jak u Pana Boga w piernatach

        Tytuł postu zapożyczyłam z cyklu polskich komedii celowo, bo od paru dni  czuję się, jakbym zamieszkała na końcu świata , a w dodatku koczowała w białych ogromnych piernatach. Tak! Zasypało! Straszyli meteorolodzy, straszyli i stało się.

Widać nie tylko ja robiłam poświąteczne porządki. W niebiesiech zmęczeni kolędowaniem aniołowie zaprzestali gry na harfie i również zabrali się za uprzątnięcie  całego nieboskłonu, czyli chwycili się za porządki. Na końcu nastało trzepanie pierzyn i poduszek. Białe delikatne kłaczki śniegu poleciały na zmarzniętą ziemię. Zasłały nam bieszczadzkie stoki i doliny pierzynami, poduchami i jaśkami. Pokryły Wyluzowaną  tym piernatowym dobrodziejstwem, aż drzwi ciężko otworzyć i dotrzeć do bramy. W środę, gdy rozpoczęło się śnieżne natarcie, zrobiliśmy cotygodniowe zakupy. Byliśmy w Sanoku, Lesku i gdy około trzynastej przyjechaliśmy do chaty, śniegu już było parę centymetrów. Jędrek zaczął zjeżdżać w dół pod chaty, aby bliżej było z siatami. I tu przeżyłam chwilkę zgrozy, gdy w połowie drogi zaczęliśmy sunąć jak na sankach. Ledwie zmieściliśmy się w światło bramy. Po wyniesieniu siatek samochód musiał zostać odstawiony na górny parking. Historię zaparkowania usłyszałam po dwudziestu minutach, gdy mój mąż wrócił do domu . Sapnął i powiedział, że ciężko było. Zjeżdżając trzykrotnie o mało co nie zarysował lakieru. Dopiero trzecia próba była udana, gdy posypał piaskiem część stoku. Udało mu się trafić w otwór górnej bramy. Nasz samochód stoi zaparkowany, zasypany i czeka na odkopanie. Od środy pada. Raz opady są silniejsze, raz ledwie prószy. Podzieliliśmy się odśnieżaniem ścieżki. Ja odśnieżam część płaską od tarasu chaty aż do bramy. Jędrkowi został stromy  stok, czyli droga dojazdowa do jezdni. Dziś nad ranem temperatura spadła do -14. Około 10.00 nie było tak źle, bo było -10 stopni.  Jutro niedziela. W nocy z niedzieli na poniedziałek ma być -16 stopni i tak samo następnej nocy. Odkąd jest bardzo zimno, nie wychodzę na dłuższe spacery. Za to namiętnie czytam. Czuję się jakbym wylegiwała się w piernatach i jak w dzieciństwie pochłaniam stosy książek. Nie mam potrzeby wychodzenia do sklepu, bo chleb sama piekę. Mamy zapasy jedzenia. Pod ścianą chaty leży porąbane i poskładane drewno. Pod drewutnią stoi alternatywny opał, zbiornik z gazem. Temperatura w sionce, którą dodatkowo używam jako spiżarni spadła do + 1 stopnia. Musiałam więc  zamknąć lodówkę, która tu stoi i pełni rolę podręcznej szafki. Inaczej jarzyny i słoiki  pozamarzałyby. 
Czy czuję się odcięta od świata? Nie, bo zawsze możemy wygramolić się z chaty i zejść na nogach do wsi i sklepu. Poza tym czasem zdarza się, że nas ktoś odwiedza. Najczęściej jest to listonosz, kurier lub nasza przyjaciółka, która sprzedała swój pensjonat i wyprowadziła się do Krosna. Z Leskiem i Ustrzykami Dolnymi związana jest pracą, więc dwa razy w tygodniu bywa w naszym rejonie. 

Od czasu, gdy pierwszy raz zetknęłam się z Bóbrką minęło szesnaście i pół roku. Od tego czasu wieś zmieniła się. Zniknęły piękne rzeźby, które stały wzdłuż plaży, bo zostały zniszczone przez tutejszych i przyjezdnych wandali. Miejscowość z urokliwej wsi zamieszkałej przez artystyczne dusze; malarzy, osób lepiących z gliny, bibułkarzy, rzeźbiarzy zmieniła się w metropolię domków kempingowych, które pokryły stoki, wyrosły w ogrodach. Rozkwitł turystyczny biznes. Byle więcej, byle więcej. Nie zawsze byle ładniej, bo wszystko zależy od estetyki właścicieli i pieniędzy, którymi dysponują. Moim zdaniem artystyczny klimat Bóbrki  powoli rozpływa się w powietrzu .  Piękny Koziniec, na który parę lat temu wchodziłam wraz z wnukami , a który jest rezerwatem, został rozjeżdżony przez kłady , motory i samochody. Koleiny są tak duże, że ciężko od strony kamieniołomu wchodzić na poszczególne półki. Błoto , które koła samochodów przenoszą na jezdnię, stanowi zagrożenie. W tym miejscu gdzie jest wyjazd z Kozińca i byłego kamieniołomu, znajduje się  duży łuk, a po przeciwnej stronie kapliczka, która stanowi atrakcję miejscowości. Często chodzą tu ludzie. Cieszę się, że nasze chaty stoją  prawie za wsią. Na razie w tę stronę nie postępuje zabudowa. Oby jak najdłużej udało się nam uniknąć komercjalizacji, choć już na drugim brzegu, na stoku Berda budowana jest droga. Przypuszczalnie i ono się zmieni. Na razie cieszę się tym, co jest i nie myślę o tym co nieuchronne. Nagle nastała moda na Bieszczady i  jak to z modą bywa, jest ona kosztowna. Ale wracając do obecnej aury, to teraz jesteśmy jak u Pana Boga w piernatach i na razie jest nam z tym dobrze. Moje kontakty międzyludzkie są telefoniczne i staram się je w tej formie pielęgnować. I mam nadzieję, że mocna nić przyjaźni oraz miłości rodzinnej nie nadwyręży się przez czas i odległość.