I luty przeminął

        Ponoć człowiek powinien żyć czasem teraźniejszym, a nie tkwić w przeszłości lub czekać na przyszłość. Pomimo, iż zgadzam się z tym, znowu w poście chciałabym wrócić do minionego miesiąca i do czasu, gdy żyłam w mieście. Okres ten był dla mnie jak kojący kompres. Nakarmił  tęsknotę za przyjaciółmi, dodał energii, radości życia. Chociaż kocham Wyluzowaną miłością bezwarunkową i chata jest dla mnie bardzo wygodnym miejscem do życia, to nie do końca jestem odporna na  okresy tzw. uwięzienia z powodu złej aury w przedziale od listopada do marca, bo nie mam natury samotnika. Dobre wiejskie powietrze nie do końca wystarcza mi do życia. Oprócz powietrza potrzebuję ciepłych uścisków  rodzinki, życzliwości przyjaciół i pobuszowania po galeriach oraz spotkań w klimatycznych, kawiarnianych wnętrzach. Po prostu wyłazi ze mnie paskudna natura mieszczucha, głęboko ukryta pod warstwą wielbicielki  natury. Gdy jestem w mieście, tęsknię za chatą, Wyluzowaną, Bieszczadami...Ot, taka babska przewrotność!

        Przyjechaliśmy do Wyluzowanej w piątkowy wieczór. Nastawiona byłam na walkę z zimnem. Wyganianie zimy z wnętrza chaty zajmuje nam zwykle cały wieczór. Tym razem nie było inaczej.
Pomimo iż syn z rodzinką i przyjaciółmi rezydowali w chacie przez 7 dni i wyjechali przed tygodniem, czyli chata nie powinna być wyziębiona, było jak zwykle, czyli zimno. Termometr wskazywał 7 stopni. Czas ogrzania wnętrza, wygnania zimna z wszystkich pomieszczeń i mebli trwał dokładnie tyle samo czasu, co zwykle. Słabo znoszę chłód. Gdy jest mi zimno, nie jestem zdolna do żadnych czynności. Trwam owinięta kocem, ubrana w wiele warstw ciepłej odzieży. Podgrzewamy łazienkę elektryczną dmuchawą  i gdy tylko woda w bojlerze osiągnie odpowiednią temperaturę, wchodzę pod gorący prysznic, a później gnam do łóżka. I tak było tym razem.
Dopiero gdy następnego dnia wstałam, w chacie było ciepło i życie wróciło do normalności. Pojechaliśmy więc do Sanoka na sobotnie zakupy, aby zaopatrzyć naszą spiżarnię. Spiżarnia, to szumna nazwa naszego chłodnego pomieszczenia (+3 stopnie), przez które wchodzimy do chaty. Normalnie nazywa się  wiatrołap, ganek, lauba ( na Śląsku). A w naszym wiatrołapie mamy starą lodówkozamrażarkę, która pełni rolę szafy na różne artykuły żywnościowe i przetwory. Pomimo iż nie jest podłączona do prądu, świetnie spełnia rolę izolatora temperatury. Nijak nie przeszkadza wiszącej obok półce z wieszakami na kurtki i płaszcze, szafce na buty, itp. Spiżarnia jest może czasami graciarnią, szczególnie gdy w chacie przebywa komplet osób, ale jedynie domownicy mają do niej dostęp. Zazwyczaj wszyscy inni wchodzą do chaty wejściem od strony zalewu, czyli przez taras i nawet nie przypuszczają, że za pięknymi gdańskimi rzeźbionymi drzwiami jest tyle skarbów. Dlatego nazywamy laubo- spiżarnię, kamerlikiem (po śląsku), czyli komórką.
Sobota na zakupach minęła szybko. Wiało i czasami padało. Niebo miało barwę grafitową. Nieliczne przebłyski słońca   tylko podkreślały intensywność tej niesamowitej barwy nieba.
Wróciliśmy do chaty późnym popołudniem. I zanim poupychaliśmy zakupy, zrobiliśmy obiad , okazało się, że to już będzie dla nas obiadokolacja.  Jeszcze załatwiliśmy parę prac porządkowych i zrobiło się późno. A w niedzielny poranek obudziło nas słoneczko. Zapragnęłam niedzielnego wyjazdu! Jędrek miał zapotrzebowanie na rower, więc aby mi nie było żal, wniósł do chaty rowerek stacjonarny przywieziony z miasta, a sam wskoczył w strój kolarski i pognał w teren. Od jakiegoś czasu, w ramach powrotu do lepszej kondycji i kontynuacji rehabilitacji kolan, wróciłam do jazdy na rowerku treningowym. Na normalnym rowerku mogę jeździć tylko po prostym, czyli nie w Bieszczadach, bo tu droga tylko góra-dół. Wskoczyłam na siodełko i zaczęłam pedałować, oglądając program " Historie wagi ciężkiej". Program ten stosuję jako doping. Za każdym razem mówię do siebie, że będę wyglądała jak bohaterzy programu, zmagała się z takimi ograniczeniami,bólem itp. jeśli wcześniej nie zmuszę się do intensywnego i systematycznego ruchu. Na razie wizja niedołężności pomaga.  
Dziewięćdziesiąt minut trwała moja jazda, gdy pojawił się Jędrek. Odsapnął, wyprysznicował się i pojechaliśmy autkiem pooglądać czy w Dwerniku już kwitną śnieżyce.
Droga  prowadziła przez Ustrzyki Dolne,Czarną, Lutowiska, Smolnik, Dwerniczek. Słońce uciekło za grubą warstwę chmur. Krajobraz wokół naszej trasy ( części dużej pętli bieszczadzkiej ) był zastygły w beżach, brązach i szarościach. Kopy bieszczadzkich gór częściowo były zanurzone w śnieżnym lukrze i zasnute mgiełką bordowych bukowych przecinków. Głębokie jary wyrżnięte przez spływającą wodę stworzyły teatralną scenografię jakby do filmów science fiction, może o Hobbitach. W takiej scenografii dotarliśmy do Dwernika i znaleźliśmy nasz miernik wiosny, wielką łąkę ze śnieżycami. Dopiero startowały. Nieliczne kępki były w pełnym rozkwicie, jednak reszta czekała w blokach startowych, z przygotowanymi do wiosny zwiniętymi pączkami. Napaśliśmy oczy tymi zwiastunami wiosny i wróciliśmy do Dwerniczka, a później Smolnika. Z głównej drogi odbiliśmy w  kierunku Polany. I zaczęła się hardkorowa bieszczadzka wyprawa.

Droga była jak wielki plaster szwajcarskiego sera i miała więcej dziur niż nawierzchni gładkiej. Padał deszcz, więc dziury i koleiny pełne były wody, błota. Przypomniała mi się ta droga pokonana moim małym peugeotem w 2008 roku. Byłam wtedy z moją przyjaciółką Elą i siostrzenicą Kamilą. Droga wtedy miała same dziury i kamienie, a autko ledwie dawało radę. Napadło nas stado krów, a my spanikowałyśmy, bo Kamie wydawało się, że to rozzłoszczone byki. Historią opisałam w mojej książce Pejzaż retro. Uśmiechnęłam się na to wspomnienie.  Tym razem nie ja kierowałam samochodem, auto nasze ma podnoszone podwozie i napęd na cztery koła, a Jędrek jest wyśmienitym kierowcą.
  Jechaliśmy przez Skorodne. Mijając tablicę  Polana, po prawej stronie drogi dostrzegliśmy barakowóz z napisem Hos. To tu żyje jeden z bohaterów serialu " Przystanek Bieszczady" lub " Drwale i inne opowieści Bieszczadu", Hos, członek bieszczadzkiej "piątej zmiany" , który dochrapał się roli bohatera. Podobno liczne rzesze turystów przyjeżdżają do niego aby pooglądać, zrobić sobie zdjęcie z człowiekiem nadużywającym alkoholu, nierobem, tzw. błękitnym ptakiem. Z komina barakowozu unosił się jasny dym, czyli gospodarz był w domu. Może przygotowywał sobie niedzielny obiad? Poczułam głód. W końcu zbliżała się godzina piętnasta, pora naszego posiłku, a do chaty było daleko. Pojechaliśmy dalej w stronę Chrewta, a później Olchowca. Tam skręciliśmy w prawo. Mijając po drodze po prawej stronie pole namiotowe ZHP Tarnobrzeg udaliśmy się całkiem dobrą drogą asfaltową do punktu widokowego i miejsca o nazwie  Oaza Spokoju.  Widoki były przednie, natomiast Oaza Spokoju to w rzeczywistości ogromne osiedle prywatnych domków letniskowych usadowione na  ostrym stoku w Zatoce Potoku Czarnego.  Pięknie tam ale tłoczno, jak na przedmieściach wielkiego miasta. Pooglądaliśmy widoki i wróciliśmy na główną drogę. Pojechaliśmy w stronę Bukowca, po drodze mijając Zatokę Rajskie, Wilkowyję. Samochód piął się serpentynami, a później zjeżdżał w dół, rozpadało się. Głód już coraz bardziej doskwierał, więc postanowiliśmy zjeść obiad w Polańczyku w Zakapiorze. Jedliśmy dobry obiadek w pięknym klimatycznym wnętrzu . Zadowoleni późnym popołudniem  wróciliśmy do chaty. I tak minął nam 1 dzień marca. 

Aby uzupełnić moją historię dotyczącą minionego miesiąca powinnam wspomnieć o uroczystości, na której byliśmy w pięknym pałacyku w Większycach w połowie lutego. Zostaliśmy zaproszeni na uroczyste przyjęcie z okazji 40 lecia ślubu  rodziców mojej synowej. Poczułam się tam, jakbym weszła do wehikułu czasu. Pałacyk jest cudny, pięknie odnowiony. Pamiętałam o co prosiła mnie Grażynka, która przed wielu laty wychowywała się w tym miejscu i pomachałam w stronę okien na pierwszym piętrze, po lewej stronie od balkonu....

A dziś już czwarty marca, dzień imienin mojego taty, a na Wileńszczyźnie  tzw. Kaziuki. I jakoś tak zrobiło mi się smutno! Zapalę świeczkę !