Gdy wieje i duje

 

 Dziś za oknem szaro, buro, popielato. Nie dosłownie, ale jakby do wszystkich kolorów  wyciekła z grafitowych chmur odrobina szarości. Ubiegły tydzień skończył się przygnębiająco i to nie tylko z powodu kiepskiej aury, bo nie było tak źle. Końcówka tygodnia trochę błysnęła promykami słońca. Ale czy to wystarczy, aby odgonić smutne myśli? W połowie tygodnia w mailu, którzy przysłała Brygitte była prócz świątecznych fotek z jej rodzinnym gronem, były również wiadomość o poważnych chorobach, które dopadły naszą belgijską rodzinkę. Nic o tym nie wiedzieliśmy. Widać wcześniej chciano nam zaoszczędzić wątpliwego prezentu pod choinkę. Ledwie doszłam do ładu ze smutnymi refleksjami  i obawami, gdy  ciszę zakłócił telefon z Krakowa. To kuzynka chciała nas zawiadomić o śmierci męża innej kuzynki. Wiadomość ta wprowadziła mnie z powrotem w stan przygnębienia. Mimo słoneczka zakończyłam tydzień na smutno. Aby odgonić zła passę i poprawić sobie humor w niedzielne przedpołudnie urządziłam sobie łazienkowe spa. Najpierw piling skóry głowy, później piling całego ciała, aromatyczne olejki, aromatyczne odżywki...Wyszłam z łazienki pachnąca i zrelaksowana. Potem usiadłam z dobrą lekturą w ręce i czas suszenia włosów poświęciłam na czytanie. Po obiadku byłam czysta i już dosuszona, więc postanowiliśmy wyruszyć na mały spacer. Na zdjęciach uwieczniłam niedzielny spacer po Ustrzykach. Niestety spacer nie był udany z powodu wiatru, który urywał głowę i to w sensie dosłownym.Było zimno i mało przyjemnie. Szybko wróciliśmy do domu.

Co nowego u mnie? Przyspieszyłam  sprawdzanie książki i wysłałam córce do przeczytania, wyrażenia opinii i ewentualnej poprawy. Nie jestem pewna, czy tym razem książka nadaje się do publikacji, bo co najmniej 1/3  treści oparta jest na moich  pamiętnikarskich zapiskach. A moje emeryckie życie dla większości ludzi pewnie nie jest zbyt ciekawe. Zazwyczaj ludzi mało ciekawi zwyczajne życie na wsi , bez większych wzlotów i upadków. Zobaczymy, co moja latorośl mi na to moje pisanie powie. Nie chcę wyrzucić emeryckiej kasy w błoto i zainwestować w wydanie czegoś nie nadającego się do czytania. I tak nie potrafię zareklamować poprzednich książek i mimo dosyć dobrej opinii czytelników moich e-booków na portalu internetowym  Legimii, sprzedaż książek papierowych w księgarni wydawnictwa internetowego "My book" jest kiepska, a ja nie lubię pisać tylko do szuflady. Już dawno zdiagnozowałam siebie jako introwertyczkę, więc moje porozumiewanie się z ludźmi przeważnie odbywa się za pomocą słowa pisanego. W ten sposób dużo lepiej wychodzi mi pokazywanie siebie, swoich myśli, poglądów, swojego zdania. W normalnych rozmowach, gdy jestem jednym z wielu współrozmówców, nie mam siły przebicia. Wystarczy aby jedna z osób była  bardziej ekspansywna, a zostaję wyautowana. Nigdy nie potrafiłam rozpychać się łokciami i potrzebuję trochę przestrzeni, abym poczuła się bezpiecznie. Na swoim blogu mam odpowiednio dużo przestrzeni oraz bezpiecznych warunków do pokazywania swojego świata. 

Widzę , że to wtrącenie bardzo się rozbudowało i zdominowało część posta. Ale  nie o tym chciałam napisać. Chciałam entuzjastycznie zacząć rok, aby odczarować i odgonić wszystko, co mi ciążyło w ubiegłym roku. Entuzjastycznie jeżdżę nadal na rowerku treningowym. Przez godzinkę kręcę ochoczo pedałami i mam nadzieję, że pedałowanie pomoże w utrzymaniu chorych kolan w stałym stanie, a ja nadal wszystkie noce będę miała przespane.  Poza tym entuzjastycznie uczę się jeżyka francuskiego. Wgryzam się w zawiłości gramatyczne, odkrywam reguły i wyjątki. Bardzo chciałabym dobrze poznać język i mówić, będąc pewną, że wyrażam się prawidłowo. Wykupiłam dwie części kursu i wierzę, że wytrwałością dopnę kiedyś swego. Korci mnie napisana przez Josepha historia życia jego rodziców, ale postanowiłam, że przeczytam ją dopiero, gdy nie będę musiała co drugiego słowa szukać w słowniku francusko-polskim. Czekam na kolejne wieści z Belgii i mam nadzieję, że nie będą gorsze, niż dotychczas. Może uda nam się w tym roku spędzić wspólnie co najmniej tydzień.  Na razie dopiero początek roku. Do wakacji jeszcze pół roku. Tyle nowego może się wydarzyć , tyle zmienić. Na razie zaszła w Koźlu pierwsza zmiana. Moja siostra wyprowadziła się ze swojej części domu. Zamieszkała w małym mieszkanku. Na jej miejsce ma wprowadzić się siostrzeniec, który zamierza wyremontować pierwsze piętro...