Chwilka z jesienną dziewczyną

 

Dzień urodzin

jesienny ranek

otwieram szeroko okno

zaspane oczy

stawiam stopy w nowy dzień

który pod łóżkiem jak chodnik

cały w złocie i czerwieni

dopala się środek jesieni

szybko

iskierka po iskierce jak życie

sekunda po sekundzie

słońce, chmury, deszcz

z lustra czasu

wyziera twarz zamglona

resztki snu

wspomnienie o sobie innej

takiej samej marzeniami

tańczącymi z babim latem

które niepostrzeżenie przysiadło

na skroniach

pochylonych w porannym

zachwycie

Bóbrka 17.10.2017r.

         Po tym nietypowym wstępie i tęsknym spojrzeniu przez okno melduję, że odcięłam kolejny rok z  paska mojego życia.  A w zasadzie stało się to już trzy tygodnie temu. Niby nic, a jednak !...  Naszło mnie ! Zresztą nie pierwszy raz, ale  tym razem było troszkę inaczej. Wcześniej nie specjalnie zastanawiałam się nad tym, że to już kolejny rok, że zostawiam za sobą tyle wspomnień, tyle różnych zdarzeń. Chyba nie miałam na to specjalnie czasu, aby rozgrzebywać to, co minęło. W tym roku jednak, pewnie dzięki temu, że stanowczo zwolniłam, napadła na mnie i to z samego rana  chwilka nostalgii.  A w zasadzie tak poczułam się, będąc jeszcze w chacie. Dzień był piękny, słoneczny i złoty. A ja tkwiłam w poranku i zachwycie nad urodą świata. I czułam się nie tylko jesienną dziewczyną, zarówno z urodzenia, jak i wieku , ale zdecydowanie bardziej dziewczyną, niż kobietą niosącą na grzebiecie kolejny krzyżyk, a uzbierała się już ich cała masa. I pomyślałam sobie, że cóż z tego, że czas płynie jak rzeka, skoro nie wymywa ze mnie tego dziecięcego zachwytu nad życiem. I może dzięki słońcu, które wydobywało z bieszczadzkiego krajobrazu przepiękne barwy, a świat wokół był wesoły, powiedziałam do siebie," wiek to tylko liczba". Cóż, że mija kolejny rok, przecież nie czuję się starzej jak dzień temu, czy też miesiąc temu... Ja to Ja , może ubrana w starą sukienkę, ale  to moja ulubiona  sukienka, więc dlatego jest taka znoszona. Gdybym ubrała inną, nie wiem, czy byłaby taka wygodna, czy czułabym się w niej tak dobrze. I uśmiechnęłam się do swojego odbicia, a dobry humor nie opuszczał mnie do końca dnia. 
Teraz przez moment rezyduję w mieście.  Zaraz po przyjeździe napadły na nas małe czarowniczki, powinny się chyba nazywać "urodniczki", bo chociaż bardzo starały się, aby udawać przerażające upiory, to uśmiechy i buzie miały urocze. Nie należę do grona tych, co uważają, że to obcy zwyczaj i kala nasze rodzime. Myślę, że ma wiele wspólnego z naszymi zwyczajami, no, może w innym czasie. Ale czyż chodzenie z turoniem, diabłem i aniołem nie jest podobne? Chodzi o dobrą wspólną zabawę,  trochę słodyczy, na które dzieciaki są zawsze łase. Poza tym wygania dzieciaki sprzed tv, czy komputerów. Nawiązują się nowe pozytywne relacje, wzmacniają więzi społeczne... 

Ważne, jak do tego podchodzimy. Jeśli traktujemy to jako zabawę , jest ok. Przeraża mnie wyzywanie dzieciaków z balkonu swojego domu, bo uczy się ich nietolerancji, chamstwa, arogancji. Święto zmarłych jest wystarczająco trudnym świętem nawet dla dorosłych, którzy mają już różne doświadczenia i sposoby radzenia sobie ze stratami. Dzieci nie mają takich doświadczeń , a wydaje mi się, że gdy w wigilię tego smutnego święta  przebiorą się za takie maszkary, dodadzą sobie otuchy i łatwiej będzie im zrozumieć, że śmierć jest częścią życia. To co obśmiane, nie jest już tak przerażające.

A teraz z innej beczki. Moje kociaki zostawione pod dobrą opieką kocich nianiek rosną  i na razie mają się dobrze. Niedługo obejrzę je w oryginale.

Póki co, cieszę się swoim miejskim domem. Odgruzowujemy mieszkanie i ogród, aby spokojnie znowu zawitać na jakiś czas do chaty.

I jak co roku w słoneczne niedzielne, jesienne  południe odwiedziliśmy Sanktuarium Św. Anny na Górze Anny. Wichry szalejące na górą dawno pozrywały wszystkie złote liście. Ale i tak to miejsce jest dla nas magiczne.

 

A niedługo wrócę do chaty i moich ukochanych Bieszczadów.