śniła mi się wiosna

 -

      

         - Wstawaj śpiochu ! Już dziewiąta! -- Usłyszałam z oddali głos Jędrka, jednak tym razem nie chciałam go usłyszeć, bo co robił w moim śnie? Przecież pojechał do Leska po zakupy, a może nie zauważyłam, że już przyjechał i zszedł nad wodę? Ale dlaczego mówi coś o wstawaniu? Wprawdzie wystawiłam twarz do słońca i jest mi cieplutko, ale nie zamierzam spać. Jest tak pięknie! Wiosennie i radośnie!
Słońce wybarwia korę brzozy na różowo. Dlaczego na różowo? Teraz dopiero zauważyłam, że słońce  jakoś dziwnie grzeje. Promienie są kolorowe, jak tęcza. I dlatego brzoza jest różowa. A może słońce już powoli zachodzi za Berdem?
        --  Muszę koniecznie sprawdzić! -- mówię do siebie, ale nie mam siły aby podnieść się z miękkiej trawy. Jest taka wygodna. Tylko trochę ścierpła mi ręka, na której opieram się. Ale wytrzymam, jeszcze tylko chwilę poleżę.
        -- Muszę popatrzeć na piękny świat wokół chaty! --  postanawiam i zauważam, że
cała łąka jest  wielkim kolorowym bukietem. I motyle latają nad kwiatami, a na drzewach siedzą słowiki.  Dużo tych słowików. Urządziły mi koncert.
        --  Jak pięknie śpiewają! -- myślę.
A promienie słoneczne właśnie zmieniają kolor i jak reflektory podświetlają kwiaty. Przyleciała para błękitnych kowalików . Urządzają wyścigi na pniu dębu. Oczywiście od korony drzewa w dół. Skaczą szybciuteńko. Który będzie pierwszy?
        -- No, śpiochu! --znowu słyszę głos, ale nie widzę skąd dochodzi. I nagle na ramieniu czuję dotyk dłoni. Otwieram oczy. Jestem w swoim łóżku . Bóbrka jest 400 km dalej. A tu zima na całego.

         -- Co to dzisiaj? Postanowiłaś pobić mój rekord? Przecież zawsze wstajesz dużo wcześniej.
Zrobiłem kawę!  -- mówi Jędrek i czuję zapach świeżo zaparzonej kawy.
         -- To chyba spadek ciśnienia tak na mnie podziałał. Wczoraj mocno sypało. Na ziemię padały wielkie płaty. Nie mogłam się napatrzeć na ten balet pod światłem lampy! -- tłumaczyłam się ze swojego porannego  lenistwa, ale w duszy wiedziałam, że ciężko mi było rozstawać się ze snem o wiosennej Bóbrce.

        -- Przyniosłem ci na dzień dobry prezent. Wstawaj i popatrz. Będzie korespondował z tematem snu.  -- powiedział mój mąż i poszedł do kuchni.
Zaciekawiona prezentem wyskoczyłam z łóżka i zobaczyłam w pokoju pojemnik z grządką cebuli.
         -- Posadziłem dymkę, tylko musisz codziennie podlewać. Za parę dni będziesz miała swoją prywatną wiosnę. -- powiedział, cmokając mnie w czubek głowy.
A ja zamiast zanurzyć usta w aromatycznym napoju, obchodziłam wszystkie okna, aby zobaczyć zimową miejską aranżację ogrodu.

Kolejny tej zimy śnieg pokrył grubą warstwą miejski krajobraz. Było czysto, biało. I nudno! Gdy wyszło słońce trochę zmieniły się odcienie bieli, ale i tak miały się nijak do moich kolorowych sennych obrazów. Tęsknię i nie mogę się doczekać wyjazdu do chaty. Odliczam dnie, jak kiedyś poborowi koniec służby wojskowej. Wykupuję recepty. Robię badania lekarskie... Jeżdżę, krzątam się i myślę, o czym nie mogę zapomnieć przed wyjazdem.

        -- Myślę, że w najbliższy weekend będziemy mogli wyjechać do chaty! -- Mówię do Jędrka, który kończy porządkowanie miejskiego ogrodu.
        -- Tylko znowu będziesz musiała zabrać ze sobą swój mini  ogródek! Jak wcześniej jeździłaś z bazylią.  W tym roku kolej na cebulę!