Połonina Wetlińska i JA ???

 Od jakiegoś czasu bardzo chciałam spojrzeć na świat z wyżyn Połoniny Wetlińskiej. Słyszałam barwne opowieści o urodzie drogi ku jej szczytowi. Czytałam o Chatce Puchatka. Nawet wyobrażałam sobie siebie, idącą październikowym południem ku szczytowi. Wokoło miały złocić się i czerwienić Bieszczady. Na krzakach w koronkach pajęczyn miały błyszczeć w słonku diamenciki rosy, albo mgły. Zakładałam, że może nie wejdę na szczyt, ale spróbuję i przede wszystkim zobaczę malowniczą drogę.  Przecież o Wetlinie marzyłam, oglądając ją przez okno samochodu podczas kolejnych wycieczek. Była łagodna, dostojna i przyjazna. I nagle, ni z tego, ni z owego w sierpniowy poranek po prostu wsiadłam z zięciem, wnukiem i koleżanką do samochodu i pojechałam na wyprawę. Był gorący późny ranek. Boże, jaką miałam tremę! Nie wiedziałam, czy nie porywam się przypadkiem z motyką na słońce.
 Może miałam zaćmienie umysłu, a może rozbestwiłam się wejściem na Koziniec. W każdym bądź razie byłam zdecydowana. Podjechaliśmy na parking, wykupiliśmy bilety i w górę! Oczywiście od razu przypomniałam sobie, że zapomniałam  kijków. I jak ja bez nich wejdę?...

 Żar lał się z nieba! / Dlaczego zawsze, gdy decyduję się wspinać musi być tak gorąco??/
Trawy dawno przekwitły i rozsiewały wokół zapach siana i ziół. Gdzieniegdzie widniały kałuże, bo w nocy lało jak z cebra.

 Droga była szeroka, otoczona  łąką. Pomyślałam sobie, że nie będzie tak źle. Gdzieś na dole wrzeszczeli jacyś młodzi ludzie, którzy najwyraźniej też szli na Połoninę Wetlińską. Zaczęłam sapać i zipać, bo droga zaczęła piąć się w górę. Za parę minut wrzask przybliżył się i prawie zostałam stratowana przez grupę kolonijną. Parli przed siebie z szybkością i werwą huraganu! Uskoczyłam w bok, bo pomyślałam sobie, że zaraz zostanę wdeptana w ziemię . Oczami wyobraźni widziałam siebie w gipsie i bandażach.Dzieciaki przeważnie skakały po kamieniach, jak kozice górskie i przy tym buzie im się nie zamykały. Popatrzyłam na nich z dużą zazdrością.Wyraźnie odczułam różnicę wieku i stanu zdrowia!

 A później już droga wyglądała tak jak na tym zdjęciu. Wyścielały ją różnej wielkości kamienie. Często ścieżka była zarazem dnem potoku, bo ze szczytu spływała woda z nocnego deszczu. Parę razy miałam kryzys i zastanawiałam się, czy wejdę. Szłam sama, bo tak umówiłam się z pozostałymi, że każdy idzie w swoim tempie. Unikam w ten sposób stresu!

 Miejscami widać było góry i łąki. Mijali mnie różni ludzie. Nawet małe dzieci. Co chwilę odpoczywałam. Dwa razy miałam poważne zawroty głowy, ale posapałam, poziapałam i decydowałam się, aby iść do przodu.

                         Czasem zdarzyła mi się po drodze na stoku taka pyszna niespodzianka.

 10 minut przed wyjściem z lasu usłyszałam dźwięk swojej komórki. To zięć sprawdzał, czy żyję i idę dalej, czy też zdecydowałam się na zejście.

A później już było dużo lepiej, bo wreszcie zrobiło się znowu słonecznie. Droga zmieniła się.Głazy gdzieś prawie zniknęły. Wyszłam na jakąś wielką łąkę, środkiem której biegła szeroka droga. Z lewej strony stały  ławeczki, z prawej był porośnięty zeschłymi trawami złoty stok.

 I nagle ze złota wyłoniły się zielone grzbiety gór. Żar lał się nadal z nieba. I tylko po błękicie żeglowały sobie pojedyncze, małe obłoczki.

                                        I  nagle dostrzegłam, że do grzbietu mam nie tak daleko.

                    I to dodało mi sił. Pomyślałam sobie, że znowu sobie udowodnię, że dam radę.

 Końcówka była najcięższa, bo pod okiem czekającej grupy znudzonych wycieczkowiczów. W końcu weszłam po nich prawie 40 min. później.
- No dawaj Bożenka ! Jeszcze parę metrów!!!

 I wysiłek opłacał się, bo czekała nagroda. Cudna wycieczka szczytami!

                     I widoki Pasma gór, które jak błękitne fale oceanu otaczały Połoninę Wetlińską.

                                                   I zielone, pobliskie  grzbiety.

Wracałam w dół tą samą drogą. Już nie sapałam, ale na chybotliwych głazach czułam kolana !
I wszystkim niedowiarkom, którzy zakładali, że nie dam rady udowodniłam, że jeszcze nie jest ze mną tak źle.
Cudownie jest żyć pełną piersią i czasem nawet " przeskoczyć siebie"!  Takie emocje można przeżyć tylko dając z siebie wszystko!