Moje małe zwycięstwa - Koziniec,

Zazdroszcząc Marii pięknych widoków ze szczytów gór, postanowiłam powalczyć ze sobą i zaczęłam zdobywanie gór. Pierwsze zmagania zaczęłam od niewielkiej górki- Kozińca, pod którą położona jest nasza działka. Wyruszyłam spod chaty  około południa. Wiał lekki gorący wiaterek. Był typowy letni dzień, gdy zeszłam  jezdnią w dół. Po prawej minęłam plażę i błękitne wody Zalewu Solińskiego.

Zachwyciłam się bogactwem roślin i bujnością przyrody, która szleje na stoku góry. Na Śląsku, gdzie na stałe mieszkam, rosną inne rośliny, a tu bukiety jak malowanie. I zapach!!! Powietrze niosło z pobliskich łąk aromat siana, bo zaczęły się sianokosy, a także ziół, wody. Odurzona szłam dalej, aż do podnóża Kozińca.

Minęłam przydrożną kapliczkę i samochody turystów, które zaparkowane zostały u podnóża góry. Podsłuchałam grupkę pseudo turystów i teksty typu -" ja tam wjadę samochodem prawie na szczyt ! "- to młodzian do panienki. Ta, mądrzejsza, wyśmiała  starającego się jej zaimponować palanta i w ten sposób mogłam spokojnie wędrować dalej, bez obawy, że mnie ktoś na szlaku przejedzie. Pomyślałam nawet sobie, że śmiesznie byłoby zginąć na górskim szlaku pod kołami samochodu.

Tak sobie rozmyślając szłam dalej, uśmiechając się pod nosem. Na początku droga była piaszczysta i lekko pochylona. Żar lał się z nieba. A ja zaczęłam lekko sapać.

Później droga była trochę bardziej kamienista. Ale i tu zdarzały się takie piękne niespodzianki. Skorzystałam z okazji, aby pozachwycać się kwiatuszkiem i posapałam troszkę bardziej. Wreszcie wyrównałam oddech.

A potem było coraz bardziej stromo i widoki coraz piękniejsze.  Z kolei moje sapanie przybrało na sile. Gzy pojawiły się znikąd i starały się mnie uciąć, gdzie tylko dopadły. Pot rzęsisty wystąpił na moje czoło.

Starałam się odpoczywać w cieniu. Tam mniej było żarłocznych owadów. Wiał wietrzyk i łagodził upał.

I kwiaty pięknie umilały odpoczynek. Po drodze mijali mnie turyści, którzy pozdrawiali na szlaku. To było bardzo miłe. Poczułam się cząstką wielkiej rodziny turystów,zdobywających góry, chociaż Koziniec nie należy do najwyższych. Kiedyś pewnie powiedziałabym; "po czorta się męczyć i wspinać do góry. Czy ja tam coś zgubiłam?" A tym razem tak nie było. Chyba zmieniłam opcję na życie i podejście do odpoczynku!

I nagle pojawiła się pierwsza platforma widokowa. To już coś! Przed wspinaczką zakładałam, że jeśli będę się dobrze czuła, to pójdę dalej. Jeśli nie, to przynajmniej tu postawię stopy. Postawiłam. Obejrzałam widok i ... poszłam dalej!

               I warto było, bo było na co patrzeć! Jak w bajce o kurce; rzeczka, jak wstążeczka! Tym razem to zakole zalewu. Pola- kolorowe chusteczki...

 No i wreszcie szczyt! Z krzyżem , barierką i... śmieciami wokół. Przykre, że ludzie tak zaśmiecają góry.
 Ciekawe, co będą pokazywać swoim dzieciom za pięćdziesiąt lat? Może drugą górę, tym razem ze śmieci.

 Mimo wszystko poczułam się świetnie. W końcu przełamałam siebie i swoje ograniczenie. Od czegoś trzeba zacząć, aby poczuć, że naprawdę się żyje. To było moje pierwsze małe zwycięstwo!

                                         Wracałam tą samą drogą, szczęśliwa i dumna z siebie.
      W ten sposób rozpoczęłam moje sierpniowe wakacje. Mogłabym je zatytułować " Bogdusia zdobywa siebie".   
Ciąg dalszy nastąpi....