Ostatnio często gubię światło
a potem długo szukam w codzienności
przesiewam dnie przez sito samotności
może znajdę choć okruch
próbuję wytropić ślad
w tańcu dłoni z żelazkiem
posuwistym jak krok poloneza
złapać promyk słońca w dziurawe dłonie
jak piłkę w grze w dwa ognie
a chociażby dotknąć jak w berku
gdy gram z dobrymi i złymi chwilami
usłyszeć w symfonii bulgoczącej zupy
w szeleście żagli prania na sznurze
poczuć w cierpkim zapachu ściętej trawy
mały promyczek , bladą poświatę...
bo w ciemności nie potrafię
chodzić po linie
Ten wiersz napisałam 14 czerwca 2024r. I tak w wielkim skrócie mogłabym zatytułować miniony rok.
Większość roku czułam się tak, jakby mi ktoś zgasił światło i kazał chodzić po linie .A ja z całych sił nie chciałam mentalnie z niej spaść. I przez większość roku łapałam się różnych sposobów, aby nie spaść.Musiałam nauczyć się podchodzić do choroby ,jako coś wpisanego w życie człowieka. Powiedziałam sobie; tak to teraz twoje życie. Jest takie jakie jest. Innego nie masz, więc możesz go spędzić na topieniu się we łzach i histerii, ale możesz też wykorzystać każdą chwilę i po prostu żyć, jak w tej chwili możesz. I chyba mi to pomogło. Nie będę wracać do tych trudnych momentów, bo sobie psychicznie z nimi jakoś poradziłam. Chciałabym tylko zapisać te chwile, które pomagały w utrzymaniu się na linie. I odtwarzam je teraz z fotek, które zrobiłam, lub ktoś z bliskich machnął, aby pozostały choć w pamięci aparatu fotograficznego.
Styczeń 2024
Dziewczynki przyjechały na ferie do chaty, aby spędzić z nami większość zimowej przerwy w nauce. Tu jesteśmy na spacerze w Lesku, po szusowaniu na Gromadzeniu. Oczywiście szusowała jedynie Julia. Maja zjeżdżała na sankach, a my obserwowaliśmy wnuczki i grzaliśmy się przy zimowej herbatce w karczmie pod stokiem.
W Lutym mój drugi wnuk miał studniówkę, a ja przed pobytem w szpitalu spotkałam się w kawiarni z moimi dwiema przyjaciółkami.
Marzec upłynął mi w wielkim chaosie na zewnątrz i wewnątrz. Biegałam po przychodniach, lekarzach, badaniach. Próbowałam złapać równowagę wewnętrzną marząc o długim wyjeździe nad morze,co było niemożliwe, a więc musiałam sobie namalować plażę.
W kwietniu udało się nam wyrwać na parę dni do chaty Po drodze wstąpiliśmy na takie piękne tulipanowe pole.
Maj to szpital, trudna operacja i Dzień Matki spędzony na tarasie w domu. Zamknęłam , jak dotychczas sprawę jednego z moich problemów zdrowotnych. Udało się też wyjechać na mały spacer do Kopic, gdzie chcieliśmy sprawdzić, jak posuwają się prace remontowe pięknego pałacu. Poza tym Kajetan zdał maturę. Jeszcze nie wiedział jaką ocenę otrzymał, ale był pewny, że poszło mu dobrze, co pokazała najbliższa przyszłość.
Przyszedł sierpień , a z nim codzienne wyjazdy na zabiegi do Wrocławia ( dziennie po 250 km). Upał, stresy, korki na autostradzie i zmieniająca swoje lokum klinika. W sumie jeździliśmy do niej 3 razy w tygodniu przez 2 miesiące z dwukrotną kilkunastodniową przerwą. W połowie września byłam zmęczona jazdami, brakiem poprawy i normalnymi kłopotami , z którymi spotykają się ludzie poważnie chorujący. Te małe przerywniki dodawały mi energii, a także siłę dawało niesamowite wsparcie mojego męża, córki, syna i ich partnera i partnerki oraz moich przyjaciół. Staraliśmy się do zaistniałej sytuacji podchodzić zadaniowo, a nie histerycznie. Na ile mogłam żyłam normalnie i mało kto wiedział, że choruję. Nadal do tego w ten sposób podchodzę. Gdy zobaczyłam, że zabiegi tylko przyhamowały tempo, a nie wyleczyły chorobę, to poszukałam innego sposobu leczenia i innej placówki. Moje leczenie powinno skończyć się w połowie marca. Już widzę kolosalną różnicę w moim funkcjonowaniu. Badanie tk w połowie marca powinno to potwierdzić.
Wracając do moich małych promyczków to druga połowa września to był nasz wyjazd do chaty. Oraz wyjazd trzydniowy do Lublina, gdzie Jędrek miał spotkanie z wybitnym okulistą.
Nabrałam sił, aby lżej było po przyjeździe biegać do lekarzy, na badania kontrolne i przygotowujące do brachyterapii. Dwudziestego miałam ostatnią przymiarkę w instytucie specjalnie dla mnie przygotowanego podajnika naświetlań miejscowych. I pojechaliśmy przygotować święta w chacie w Bieszczadach.
Nowy Rok spędziliśmy z dziećmi i wnukami. Mój nowy rok rozpocznie się po badaniach w połowie marca.Tak więc szybko nadrobiłam blogowe zaległości. No, prawie nadrobiłam. Teraz ze spokojnym sumieniem mogę w przyszłości przejść do nowej części mojego bloga; chatoMania do dumania.
