post sentymentalny

        Nawet nie spodziewałam się, że tak wiele czasu minęło od chwili, gdy ostatni raz pisałam post. Wiele dni, miesięcy upłynęło, wiele się wydarzyło. Jeździmy do chat, kochamy je i tęsknimy, gdy jesteśmy daleko. W ostatnim czasie spędziliśmy w niej dwutygodniowy wrześniowy urlop, później dwukrotnie byliśmy jesienią, no i jak zwykle tam obchodziliśmy Boże Narodzenie i Nowy Rok. Wreszcie mamy  miejsce, gdzie mieścimy się całą rodzinką i każdy ma dla siebie wystarczająco dużo miejsca, aby innym nie siedzieć na głowie. Gdy tęsknimy za sobą, to mamy duży pokój dzienny, gdzie możemy być razem, a jeśli ktoś chce pobyć sam, to ma swój pokój. Pełny komfort !
W chacie najlepiej mi się pisze. Już dawno skończyłam w niej drugą książkę. Gdy przyjeżdżam, wyraźnie czuję obecność muzy. Myślę, że jak wyjeżdżamy, to nie nudzi się w obecności bieszczadzkich aniołów. Szkoda, że jeszcze nie miałam dostatecznie dużo pieniędzy, aby wydać swoją drugą książkę. Życie  jednak układa się zupełnie inaczej, niż to sobie planujemy. Myślałam, że zamieszkamy w chacie i od wiosny do jesieni będziemy tutaj przebywać, a nawet częściowo w okresie zimy. Niestety rzeczywistość nie pozwala mi na takie życie. Może to i dobrze, bo w ten sposób ciągle czuję się młodsza i bardziej potrzebna innym. Kocham swoją pracę, a ona nie pozwala mi na gnuśność, zmusza do dużej aktywności fizycznej i psychicznej. Gnam więc do przodu i tylko marzę , że może kiedyś...
Na razie jednak przystopowałam, na chwilę zatrzymałam się, bo wirusy nie mają świąt, urlopu. Wkroczyły w moje życie i zatrzymały mnie w biegu.  Teraz  już czuję się lepiej. Przestałam smarkać i kaszleć. Przechodzę rekonwalescencję. Wreszcie mam trochę czasu. Zajrzałam więc do bloga, a tu o zgrozo, ostatni wpis z czerwca 2013 roku.  Postanowiłam więc zakasać rękawy i popisać troszeczkę, powspominać. Przynajmniej jesień 2014r. , no i świąteczny pobyt.


                                                          Jesienno-zimowa mozaika

Spadł pierwszy śnieg. I między chatami stanął Pan Bałwan



Zapada zmierzch. Słońce szybko skryło się za Berdo.

Koziniec oczekuje na święta.

Gołe drzewa odsłoniły wody Zalewu Solińskiego



Chatkę otacza piękny jesienny koloryt. Bieszczady o każdej porze roku są urocze.

Uroda przydrożnej kapliczki jest niewątpliwa

Odszukaliśmy grób Michała, ordynansa Berlinga.
Zapaliliśmy znicz. Powspominaliśmy ostatnie spotkania..

W drodze nad Jeziorka Duszatyńskie. Przejście przez potok.



Rosło duże, mocne,ale jakieś wicher dał mu radę, resztę zrobił deszcz, śnieg.



Doszliśmy do celu. Zza drzew wyłoniło się cudo.

Zapatrzeni w zieloną toń, nie liczymy upływającego czasu.

Wędrujemy pustymi szlakami. Kończy się lato.



Obronny kościółek. Szkoda, że zamknięty.

Z wysoka wszystko widać inaczej.

Panorama Bieszczadu

Wrzesień pod chatą. Jeszcze pięknie kwitną kwiaty, ale za tydzień zostaną po
 nich  ogryzione przez sarny kikuty.



Witamina C w owockach dzikiej róży.
Piękne i zdrowe!

Wystrugane przez bobry wielkie ołówki.

Zrobiło się pusto, jesień!

...

lecą liście...



O zachodzie słońca jesienny ogród ma bajkowy koloryt.

Cerkiewka przycupnięta na szczycie pagórka

I tylko zachodzące słońce nic sobie nie robi z jesieni. Nadal przegląda się w zalewie. Odlatują ptaki.